Vandaag, zo’n laatste dag van de week, van die trieste week, overvalt me een gevoel van gelatenheid. Ik wil vandaag niet schrijven over de ramp, maar ik wil ook niet zo maar verder.
Ik neurie in mjin hoofd een heel oud liedje. Mijn allereerste liedje ooit dat ik schreef. Een klein, simpel liedje.
Omdat ik bijna nooit iets bewaar weet ik nog maar enkele regels helaas maar dat maakt niet uit. Ik noem het mijn ’troostliedje’.
Hoog in de lucht
vliegt een vogel voorbij
ik vraag met een zucht
of er plaats is voor mij
ik wil niet voor altijd
ik wil ook weer terug
maar gewoon even vliegen
bij jou op je rug