We kopen een nieuwe auto. Een hybride. Lekker zuinig, goed voor het milieu en ja, ook onze eigen portomonee. Er zit een accu in die zich zelf oplaadt zodra je afremt. Zoiets.
Wij rijden niet veel. Soms staat de auto een dag of drie gewoon lekker voor de deur. Maar dat kan niet want de auto start niet meer. De accu is leeg en die accu is nodig om contact te maken. Gelukkig kunnen we een hulpdienst bellen. Een gigantische sleepauto komt de straat inrijden. De goede man van de auto sluit een lullig kabeltje aan en voila, de auto start.
Dit heeft zich een paar keer herhaald zodat we uiteindelijk voor de derde keer bij de garage terecht komen. Daar heeft een monteur het antwoord. “Mevrouwen, jullie rijden TE zuinig. Dat is niet de bedoeling. Die accu moet zich op kunnen laden en op deze manier lukt dat niet.’
Vriendin kijkt de monteur met verbazing aan. Te zuinig? Dat is toch juist de hele bedoeling van het hybridegedoetje? ‘Wat moeten we dan doen’, vraagt ze.
‘Geen kleine ritjes maken, niet teveel de stadsritjes doen’.
‘Maar’, stamelt Vriendin, ‘dat zijn juist de ritjes die we maken, dat moet zo’n auto toch aankunnen.”
‘Ja’, zegt de man, ‘maar als je dan thuis bent moet je even kijken of de accu is opgeladen, zo niet, dan moet je nog even een half uurtje rond gaan rijden.’
Om een lang ‘hij-lult-uit-zijn-nek-verhaal’ kort te maken. Nadat Vriendin tot rust was gekomen hebben ze er een andere accu in gedaan. Na drie weken stilstand van onze hybride was na de vakantie de grote vraag: doet ‘ie het of doet íe het niet!
Hij doet het.
1 reactie
Het natuurkunde onderwijs is niet meer wat het was. Vroeger werd onderwezen dat het perpetuum mobile niet kan bestaan. Het doet me denken aan de waterstofgas enthousiasten, verbranding van waterstof levert inderdaad alleen water op. Helaas moet dat spul gemakt worden, en dat gebeurt door electrolyse van water. De stroom daarvoor komt dan weer uit olie, kolen, gas of uranium.