Soms zijn er voorwerpen in je bezit die je niet of nauwelijks nog bekijkt maar die je ook nooit zult wegdoen. In dit geval is het dit zilveren doosje. Ongeveer vier bij drie centimeter groot. In het doosje zit een verhaal en dat verhaal is eigenlijk te groot voor het doosje.
Het doosje is ook niet van mij dus is het al helemaal niet aan mij of het wel of niet weg te doen. Het doosje komt uit onze ‘ouderdoos’. Een doos met herinneringen aan onze overleden ouders. Regelmatig gaat de doos van de ene zus naar de andere en van die zus weer naar de broer. Ik zou liegen als ik zeg dat ik de doos regelmatig bekijk. De doos staat in de kast en dat is het wel zo’n beetje.
Spullen en hechten
Met vriendinnen spraken we over het bewaren van spullen of juist het ruimen van al overbodige rommel in huis. Wat mag weg, wat mag nooit weg? Zo kwam ik op het piepkleine, zilveren doosje van mijn moeder. Uit eerbied voor mijn moeder en respect voor het trieste verhaal mag dit doosje eigenlijk nooit de familie verlaten. Het verhaal mag best aangedikt worden, een sprookje zijn met een trieste afloop. Als de kern maar blijft bestaan.
Tweeling
In het doosje zit een haarlok van de tweelingbroer van mijn moeder. Het jongetje overleed volgens mij rond hun eerste verjaardag. Nu pas vraag ik me af waarom ik nooit gevraagd heb waaraan hij is overleden.
Als ik het doosje open, gaat dat altijd met lichte tegenzin. Je verwacht iets akeligs te zien, immers een haarlok van een overleden kind. Maar niets is minder waar. Het is nog steeds een klein blond plukje haar, dat tedere gevoelens oproept aan baby’ s en schoonheid. Het haar is niet ouder geworden. Mijn moeder vertelde ooit dat zij het doosje van haar vader kreeg met de opdracht hier zuinig op te zijn. Het verdriet over de overleden zoon was groot. Zo groot dat hij haar toefluisterde ‘jij had beter kunnen overlijden’.
Dat verhaal heeft zo’n impact gehad op mij. Dat een vader zo’n boodschap meegeeft aan zijn kind en dat zo’n kind op haar beurt weer een leven lang bezig is om de moeite waard te zijn. En het jongetje waar de haarpluk van is, weet nergens van. Was misschien wel het liefste broertje ooit geweest voor haar.
Ik geloof dat hij dat was want tweeling-zijn is een recht. Een voorrecht.
1 reactie
Dat is inderdaad een bijzonder doosje zeg… Zelfs als je er ‘niet blij van wordt,’ conform Marie Kondo is het iets om inderdaad te bewaren vind ik.