Gisteravond, Vrouw & Co, gaat repeteren. Het is lekker weer, dus we drinken buiten nog even een bakkie. Ik ook. Loop naar binnen en ga weer met koffie naar buiten. Vergeet de mat tussen de deur totdat de volgende vrouw naar binnen wil. Dicht. Deur is dicht, sleutels liggen binnen en heel veel jassen en tassen van Vrouw & Co.
Geen reservesleutel, geen naam van eigenaar, geen gouden ingeving. Hoewel…
Verbazingwekkend wat er uit auto’s en tassen van vrouwen tevoorschijn wordt getoverd. Ondertussen googlen de digitale betweters zich een ongeluk naar inbreektips en vinden zowaar wat. Enkele vrouwen gaan aan de gang met bankpassen, want: ooit gezien op televisie. Een vrouw komt met een interessant uitziende gereedsschapsdoos aangetippeld. Een paraplu, een touw, een knijper en een soort kabel waarvan ik de oorsprong niet eens wil weten. Moraal van dit verhaal: vrouwen kunnen alles.
Met een papaplu, die daarna gewoon nog bruikbaar is voor de reden waarom die ter wereld is gekomen, wordt vakkundig via de brievenbus, een weg gevonden naar de deurkruk. Even wroeten en duwen, voila… de poort gaat open. Een gejuich vangt aan, trotse high fives worden geslagen. Vrouw & Co kan meer dan een liedje zingen.