Ik vraag me wel af hoeveel speelgoed ik nodig heb voor een hondje van 12 weken. De verveling slaat elke keer toe en de dingen die haar gelukkig maken, mag ze niet. Gelukkig slaapt ze een groot gedeelte van de dag. Ik besluit om haar uit te laten en zie dan pas dat ook de school pauze heeft. Een gejubel van kinderen komt me tegemoet.
‘Mevrouw, wat een leuk hondje, hoe heet ‘ie?”
‘Ami’, zeg ik.
‘Oh, is dat nu Ami, mijn nichtje vertelde over een leuk hondje, en nu ken ik haar ook’.
Een ander meisje.
‘Ik wil ook zo’n hondje, echt waar. Ik wil er alles van weten, hoeveel kost zo’n hond?”
Als we verder lopen worden we achtervolgd door een groep meisjes die de naam van Ami roepen. Ik stop. Ze kroelen en kriebelen en een van de meisjes zegt.
‘Ami is het buurhondje van Danil.’ Ze kijkt er trots bij.
Verderop staan een jongen en een meisje, iets ouder, meer aandacht voor elkaar dan voor de hond. Totdat Ami enthousiast tegen het meisje aanspringt. Ze aait hem
De jongen zegt teleurgesteld: ‘Deze vind je wel leuk’.’Deze is ook leuk’, zegt het meisje met overtuiging.
‘Mijn hondje is ook leuk’ probeert de jongen nog.
‘Vind jij’. Voor het meisje is dit einde discussie.
Het jongetje druipt af.
Een volgende groep verlaat de school. Onder begeleiding van de juf gaan ze naar het sportterrein. De juffrouw vindt Ami ook leuk maar wil graag dat iedereen doorloopt.
Twee meisjes blijven achter. ‘Juf, ik ben verliefd, dan kan ik niet meer verder lopen. Ik ben verliefd op deze lieverd’.
Als we thuiskomen gaat Ami als een gek door de kamer. Achter de gordijnen door, onder de bank, langs de muur, onder de kast. Ik begrijp dat wel. Er zijn grenzen aan aandacht.