The voice of Holland en dan huilen? Niet echt met grote tranen maar van binnen huilde ziel en zaligheid. Om ziel en zaligheid. Dat gebeurt soms met me.
Tijdens TVOH word ik geraakt door Haagse Samantha. Zij doet mee omdat er in de Voice ook Nederlandstalig geluid te horen moet zijn. Samantha zingt levensliederen, het volkse van muziek, zeg maar. En ik houd er van. Ik houd van smartlapperige liedjes als ze echt zijn en echt voelen.
Het mocht eigenlijk nooit. Heb je een beetje persoonlijke status opgebouwd, kom dan niet aan met ‘niemand laat z’n eigen kind alleen’. Dan zak je zo een plek of tien op de ranglijst van beetje links en beetje slim.
Tranen met tuiten
Lang geleden in mijn grote depressie periode, zat ik in een huis, in een kamer, op mijn knieën op de grond. Beneden werd mijn verjaardag gevierd. Er werd gelachen, gedanst, gepraat. Ik glipte weg omdat het in mij nooit echt feest kon worden. En in het donker luisterde ik naar ‘Zij gelooft in mij’. Ik wiegde mezelf in mijn eigen armen op de melancholieke tonen van Hazes en huilde. Huilde om iedereen die geloofde in mij, om de troostende woorden en muziek. Om het gemis van geloof in mezelf. Om het grote gat dat nooit gevuld kon worden.
Soms doet muziek dat met mij en vooral Nederlandstalige muziek. Omdat het direct mijn hart inkomt. Of ik het wil of niet.
Het is met mij goed gekomen ergens onderweg. Zo goed dat die periode van lange ellende bijna niet meer bij mij lijkt te horen. Maar heel soms wordt die snaar van ontroering weer aangeraakt. Door een woord, een snik, een stem. Dan zou ik alleen maar willen huilen. Van pure ontroering die zo zeer doet dat alleen muziek het aan kan raken. Alsof het keurige doosje waarin in verpakt ben openscheurt en de werkelijke inhoud geopenbaard wordt.
Dat van een heel klein meisje.
Vier stoelen draaide er om. Ik draai nog steeds. Gek hè?