Het tij keren

Gisteravond laat keek ik het journaal. Bijna een ‘normaal’ journaal met aanslagen, demonstraties, verkiezingen, protesten, hongersnood, dictators, neerstortende vliegtuigen. Een moedeloos journaal van een moedeloze wereld.

Je zou er zelf moedeloos van worden. Zomaar een greep:
Een vader steekt zijn eigen dochtertje dood
Een gek in Nieuw Zeeland vermoordt vijftig mensen, ontwricht een dorp, een land, een wereld.
Vijftig lege kisten vormen het troosteloze decor van een afscheid dat nooit genomen had moeten worden.
Een boeing wordt onder druk van concurrentie eerder vrijgegeven aan de markt dan zou mogen. Inmiddels zijn er twee neergestort.
Er is opnieuw chroom-6 ontdekt, nu in de kleedkamer van de luchtmachtbasis.
Protesten in de Balkan. Gele hesjes, fake news.
Kleine mannen en vrouwen ontpoppen zich tot dictators om hun eigen wereld te redden.

En dan hebben we nog de Brexit en de Baudet.
Baudet, die mooie, gladde jongen met woorden die kolkend, kotsend en neerbuigend over ons heen worden gestort. Mensen zijn er klaar voor. Mensen die iets anders willen. Wat dan, lijkt niet zo belangrijk, als het maar anders is en nieuw.
Al die ontevreden mensen. De lelijkheid op social media. De verongelijktheid en boosheid.

Te koop

Ik bied mijn computer te koop aan op Marktplaats. Een jongen noemt een bedrag, ik antwoord netjes met een tussenbod en met vriendelijke groetjes. Zijn antwoord: “stik”.
Zo’n klein iets laat mij verbouwereerd achter. Ik zou met hem willen praten. Waarom? En dit is nog niets bij de walgelijke reacties op vreselijke incidenten.

Lichtpuntjes

En dan zie ik een man, een moslim, zijn dank uitspreken in Nieuw Zeeland. Hij bedankt de mensen voor hun steun en warmte. En spreekt zalvende woorden over samenzijn en verbondenheid. Een jongen uit Nieuw Zeeland brengt bloemen bij een moskee.
Dan moet ik eindelijk huilen. Ik huil allang niet meer om de ellende om ons heen maar ik huil om de liefde. Zoveel liefde dat verloren is gegaan en niet meer gegeven kan worden, niet meer ontvangen, niet meer gedeeld.

Maar gelukkig is er ook zoveel liefde nog over. In jou en in mij. Liefde die we niet meer durven te geven of waar we gewoon even geen tijd voor nemen. Als we het zwart-wit toch eens wat kleur konden geven, wat tinten verscheidenheid als verrijking zouden ervaren. Eén lichtpuntje is genoeg om het beeld van een pikzwarte wereld te veranderen.

En misschien is dit weer te soft gezeik maar laat mij dan maar zeiken want ik blijf toch gewoon geloven in het goede.