Het snelle leven

In New York kunnen ze er wat van. Snel leven. Hoor je altijd. Alles gaat maar door en je moet mee bewegen anders loop je vast, letterlijk en figuurlijk. Nog geen twee weken geleden was ik daar en ik kan het me amper herinneren. Totdat ik gisteren een film zie met beelden van NY en denk, ah, daar ben ik geweest, hoe bijzonder is dat, ik heb daar gelopen op Broadway, ik heb in die bus gezeten, ik bewoog mee met al die duizenden mensen.

Maar hoe absurd dat een stedentrip van toch negen dagen zomaar kan verdwijnen, alsof het een dagje werken is geweest. Gewoon weer door naar de volgende dag. Het voelt alsof ik meegezogen ben in een werkelijkheid die niet werkelijk is geworden. Herkent iemand dat? En gelukkig hebben we foto’s maar ook die helpen mij niet aan het gevoel van er echt geweest zijn. En het maakt niet zoveel uit of het New York is of een andere wereldstad. Het gaat om de snelheid van leven en dat soms mijn hoofd en hart dat niet bijhoudt. Dagen en weken glijden door mijn vingers. Het is bijna weer november. Nee, nog niet over Kerst nadenken of over een nieuw jaar.
Gewoon vandaag.
En morgen?
Morgen.