Vanmorgen liep ik naar de tram en ineens schoot het er in. Een pijnscheut in mijn knieholte. Ik vervolg mijn weg mankepotend. Waarom schiet pijn er altijd in maar nooit er uit? Het er-in-schieten is een snel moment van schrik. Auw. Maar het moment dat iets over is, gaat altijd op in de waan van de dag. Hoe mooi zou het zijn dat je pijn er-uit-voelt schieten? Zo’n omgekeerd wua moment. Iets om te vieren.
Ik weet het, een onnozele, zinloze gedachte op een vroege dinsdagochtend. Maar ik sliep om 03.00 uur nog niet en vind het een wonder dat er sowieso nog iets te binnen schiet.