We zijn met Vrouw & Co een weekend in Handel. Een werkweekend noemen we dat en voor de helft is dat ook zo. We voelen ons hier thuis, logisch na al die keren dat we hier al geweest zijn.
Toch is dit weekend anders. Hebben we het over onze toekomst en praten vrouwen voorzichtig over de jaren die ze nog moeten werken. Maken plannen voor lange reizen, vrij zijn, niet meer moeten. Maar Vrouw & Co dan? Vrouw & Co bestaat volgend jaar 35 jaar. De meeste vrouwen zijn al meer dan twintig jaar lid. Hebben veel, zo niet alles, van elkaar meegemaakt.
Dit weekend is anders omdat er bijvoorbeeld vrouwen zijn die ziek zijn. Serieus ziek. Die daardoor niet of op halve kracht aanwezig zijn. De tafel voelt leger, of is het ons gevoel van incompleet zijn?
Ouder
Vrouw & Co wordt ouder. En we lachen er om. Liedjes over menstruatie gaan de prullebak in, we wapperen ons koelte toe. Er worden kinderen uitgezwaaid en ouders begraven. We zingen over verlies en dat we er echt nog wel mogen zijn. De vaste swing-vrijdgavond wordt kletsend en gierend van de lach aan tafel doorgebracht. De dozen wijn gaan net zo hard als anders maar de kater, de dag erna, duurt langer.
Verbondenheid
M. zegt “ik houd zo van mij koortje’ en ik voel hoe ze het meent en krijg kippenvel. Want we hebben echt een dingetje samen. Het is verder gegaan dan zingen. Waardoor het lied nog meer betekenis krijgt. Want het lied over de dood was voor W., het lied over de verloren zoon voor M, en ook het lied over de liefde is waar. Allemaal een eigen lied, allemaal hetzelfde lied wat iets heel anders betekent dan ‘hetzelfde liedje’.
Tik, tik
Nog iets wat anders is dit weekend: men breit. Bewust schrijf ik ‘men’ want hoe groot mijn verbondenheid is met dit koor, breien is een stap te ver. Het gelukzalige getik van pennen die elkaar raken, het breiwerk dat doorgegeven wordt zodat ieder die dat wil, even volkomen zen, recht of averecht kan breien. Er worden steken opgezet, steken omhoog gehaald, links en rechtdraaiend, alles schijnt te kunnen. Er wordt gevoeld aan wol, Zeemanwol is kampioen en bijna iedere vrouw gaat na dit weekend met vijf vesten naar huis. Vrouw & Co vesten. Ik voel zo maar weer een lied opkomen. Hoeveel steken mag je laten vallen?
Beneden
Ik schrijf dit blog op mijn kamer terwijl beneden de anderen prachtig aan het zingen zijn. Zo mooi dat ik denk, ik ga naar beneden. Ik wil erbij zijn.
Misschien is dat wel wat ons bij elkaar houdt. Je wilt er bij zijn. En tot wanneeer en hoelang nog? Wie zal het zeggen.
We breien er elke keer een jaartje aan.