Ami ging al heel snel mee met de super hondenuitlaatdienst van Gino. Deze foto kregen we toen opgestuurd. Nu zag ik de foto terug op Facebook als herinnering aan drie jaar geleden.
Zo klein en pril en ontvankelijk voor alles. Zich nog van geen kwaad bewust, niet van eigen ‘kwaad’ of die van anderen. Zo was het ook met ons, mensenkinderen, in den beginne.
Die ogen
Wat gebleven is bij Ami zijn die ogen, die kwetsbaarheid van ruiken en ervaren. De nieuwsgierigheid is er ook nog altijd. Elk geluidje, elke deur die open gaat, elke beweging die zich ergens vermoedt. Het vertrouwen in ons is gegroeid. Geen betere plaats dan thuis. Het vertrouwen in de boze buitenwereld is kleiner geworden helaas. Een afgeschoten vuurpijl een paar weken geleden vlak bij haar maakte haar zo bang dat ze zich zo wat ophing om maar zo snel mogelijk naar huis te kunnen om daar onder de bank te gaan liggen. En nu, als het donker wordt, wil ze niet naar buiten. Het lijkt alsof ik een zeehond met me meezeul over straat.
Onbevangenheid
Om altijd onbevangen te blijven is een illusie natuurlijk. De wereld is er niet voor gemaakt en je moet leren om soms te rennen of te schuilen. Al die reflexen zijn belangrijk maar verspilde energie als het niet nodig is te vluchten en te schuilen.
Het vertrouwen van Ami is ons is gelukkig zo groot dat ze ons gedoogt als iets wat bij het huis behoort. Een willekeurige bezoeker krijgt meer aandacht dan wij als we na een paar uur thuiskomen. Ze opent haar ogen en ziet door haar trillende ooghaartjes heen dat het goed volk is. Ze zucht om lekker verder te slapen. Zij begroet ons niet, wij begroeten haar dan maar. (“Dat hoort niet”, zeggen hondenopvoedingsboeken, maar we doen het lekker toch, we hebben ook recht op een knuffel en als ‘ie niet spontaan komt dan dwingen we hem af. Zo.).
Babyspul
Al het babyspul, de mensenbaby maar ook de surrogaat, verdienen het om zo lang mogelijk dat onbeschreven blad te blijven. Zo lang het kan en veilig is. Om te snuffelen en te vertrouwen, om op onderzoek te gaan zonder al te gehavend uit de strijd te komen, om te groeien en te leren maar vooral om een thuis te hebben.
Thuis. Zo’n gewoon woord. Maar wat een weelde draagt het met zich mee.