De sleutel met het geheim
Een week of vijf geleden vind ik in mijn jaszak een sleutel. Een sleutel die mij niets zegt. Een sleutel met een kapje van de politie er om heen. Vreemd.
Ik ben echt perplex. Waar komt deze sleutel vandaan? Heeft iemand per vergissing de sleutel in mijn jaszak gestopt, bij die receptie op mijn werk? Heeft iemand de sleutel willen lozen? Door ‘politie’ krijg ik allerlei misdaadachtige fantasieën voor ogen. Ben ik ineens onderdeel van een ondergrondse beweging? Onzin natuurlijk maar het vinden van de sleutel hield me bezig. Links en rechts gevraagd, links en rechts miste niets.
Vorige week dacht ik, ik vraag het nog aan mijn koor, als dan niemand de sleutel claimt, dan gaat ‘ie de prullenbak in.
Gisteravond. Een gezellige drukke boel. Mijn broer wil vandaag wel voor hond zorgen. ‘Als ik niet thuis ben, dan kan je er gewoon in natuurlijk’.
‘O ja, hoe doe ik dat?’
‘Je hebt toch mijn sleutel?’
‘Nee’
‘Ja’, zegt mijn broer, iets geagiteerder.
Vaag zie ik in gedachten hoe ik een tijdje geleden zijn huis afsluit en bedenk dat het niet handig is de sleutel in de brievenbus te gooien omdat het dan voor iedereen zichtbaar in het mandje ligt.
Dat weet ik. Maar verder? De verrassing is nu niet groot meer voor jou als lezer. Maar heel langzaam komt mijn politiesleutel in beeld.
‘Zit er zo’n politieding omheen?’
‘Ja’.
‘Goed’, zeg ik, ‘dan kom ik inderdaad morgen wel binnen.’