Het mag wat (tijd) kosten

Een nieuw huis betekent je hersens breken over kleuren, kleden, vloeren, gordijnen. Onze oriëntatiemiddag werd onverwacht een aanschafmiddag. De meeste tijd waren we kwijt met wachten, wachten, wachten.

Een aardige man vraagt of hij ons kan helpen. Dat kan. Binnen no-time wandelen we met complete vloerdelen naar de andere kant van de zaak waar de gordijnen hangen. We draperen ze in gedachten over de nieuwe vloer en raken in vervoering. Voering, moeten we ook hebben. Want we willen in het donker slapen.

Smaak

Over smaak valt niet te twisten, over de prijs dikwijls wel. Natuurlijk vinden wij gordijnen mooi waarvan het prijskaartje ook te mooi is voor ons. Maar de man stelt ons gerust. Laten wij nu niet iets hebben uitgekozen waar niet de breedtemaat betaald wordt, maar de lengtemaat. We weten wat we willen en gaan naast de man aan tafel zitten die onze wensen gaat invoeren in de computer. Het is vier uur in de middag. Of we tijd hebben? Hij wel, ze sluiten pas om vijf uur. We knikken. We hoeven nergens naar toe.

Wissen, tikken, wissen

Hij tikt iets is, krijgt een zwart schermpje te zien. Hij wist iets uit. Hij tikt opnieuw. Na een half uur vraag ik me stillekes af of er achter al die zwarte schermen nu iets gebeurt. Geen idee. Misschien hoort het allemaal wel bij het knap bedachte computerprogramma. Mijn blik dwaalt af naar de pluizige ellebogen van de trui van de man. Beetje goedkoop denk ik, voor een verkoper. Mijn blik blijft hangen op de zwarte, niet gepoetste schoenen. Dan zie ik zijn collega’s door de zaak bewegen en bedenk dat ik een keer een gedicht wil schrijven over de tapijtverkoper. Zij verdienen een gedicht.

Slappe lach

Na een uur lopen Vriendin en ik maar wat door de winkel om vloerkleden van onder tot boven te bekijken. We slepen opnieuw met vloerdelen. Een collega van onze verkoper laat onderhand de toegangsdeuren half zakken. Er mag niemand meer naar binnen. Het is vijf uur geweest. We pikken paaseitjes uit de schaaltjes en stoppen onze monden vol met wat we eerst niet wilden. We ploffen weer naast de man achter het scherm. Hij fluit quasi ontspannend mee met de muziek op de achtergrond. We kijken elkaar aan en grijnzen. Ik voel een schaterlach opkomen en zie het bij Vriendin ook ontstaan. Ik ga maar weer eens een jaloezietje omhoog trekken.

Koffie

Of we nog koffie willen. Nee, wijn hebben ze niet helaas. Ik vraag een half uur later of er al een eind in zicht is. Hij knikt. Hij is bezig met de laatste bon. Want voor elke handeling (kopen, leggen, meten, ophangen, egaliseren, bezorgen) is een aparte bon nodig. De door mij bevochten korting van 5 procent moet ook op elk afzonderlijk item worden toegevoegd. Twee uur later komen er bonnen uit de printer. Bonnen waarvan ik geacht wordt ze nog een keer te controleren. Ik zie niet eens de letters meer of kleurennamen. WWW. We Willen Weg. Met een aantal ferme handtekeningen besluiten we de deal.

Op de bon staat dat we bij vragen bij de winkelmanager moeten zijn.
‘Ik sta hier niet zo vaak’, zegt de man met een onzekere glimlach. De schat.