Vanmorgen zag ik bij toeval een fragment uit Schepper en Co. Een programma dat op een filosofische manier vragen aan de orde stelt over leven en dood en geloof. Vaak interessant. Vanmorgen ging het om vrijwillige levensbeëindiging en te gast was onder meer, Willem Aantjes. Willem Aantjes, ooit beschuldigd ten onrechte van heulen met de Duitsers, voormalig ARP en CDA politicus. Een strenge politicus. Zo een met de bijbel op schoot.
Hij is nu negentig jaar. De man ziet er fragiel en breekbaar uit maar de woorden die uit zijn mond komen hebben nog steeds hetzelfde fanatisme.
Het leven beëindigen uit vrije wil, om een eind te maken aan zinloos lijden, was voor hem niet bespreekbaar of zelfs overdenkbaar. Hij zei: ‘alle dogma’s heb ik overwonnen maar deze niet.’ Op de vraag waarom dat dan was antwoordde hij: ‘angst’. Angst voor wat hem dan in dat laatste deel te wachten zou staan. Dat laatste deel, de dood en de verantwoording die we dan moeten afleggen, daar was hij bang voor. De afrekening.
Of je met hem gelooft of niet, ik vond het wel een moment om even bij stil te staan. Een andere gast aan tafel noemde euthanasie: een vlucht naar voren. Een snel afhandelen van wat toch wel gaat komen en waarom daarop wachten? De lijdens-tolerantie is aan het afnemen, stelde hij.
De maakbaarheid van het leven is zeker een item in onze tijd. We kunnen van alles zelf regelen en de dood lijkt het laatste taboe. Lijden hoort bij het leven. Leven hoort bij lijden. Ik vind dat persoonlijk wel mooi. Er zal geen leven zonder lijden geleefd worden en daaruit weer geleerd worden.
Ik heb voldoende gezien en gelezen over euthanasie en prachtige films gezien waarin het leven beëindigd werd. Maar dit gesprek vond ik net zo inspirerend.
3 reacties
Als christen geloof ik nu dat ik me mijn hele leven nu tegenover Gd te ver-antwoorden heb en dat dat niet na mijn dood ineens over me heen valt. Bij dat ver-antwoorden nu hoort volgens mij ook dat ik bij ondraaglijk menselijk lijden indien nog mogelijk mezelf mag verdedigen. Bij zo’n zelfverdediging is er sprake van uiterste nood en moet je niet met smoesjes aan komen dragen..maar je bent -dunkt me- ook laf als je het niet doet en zo’n lijden zomaar over je heen laat komen.
PS Met mijn oude geloof, dat je je na je dood moet verantwoorden, zou ik wrschl hetzelfde zeggen als Aantjes. Ik kan het hem niet kwalijk nemen.
In bovenstaande reactie: Anoniem = Pam
De documentaire “How to die in Oregon” die Human laatst uitzond, zou een eye-opener voor Aantjes geweest zijn.
Maar voor iedereen een aanrader, zó mooi!