Vroeger was ik trots op het aantal lp’s dat ik bezat. Niet te tellen. Daarna kwamen de cd’s en elke week kwam er wel eentje bij. Soms een hele cd terwijl ik maar 1 nummer mooi vond. Kisten vol cd’s. Een cd niet bezitten was bijna niet denkbaar. Tegenwoordig hebben we met Spotify of Deezer toegang tot ontelbaar veel muziekstukken. Van klassiek tot cabaret, van Oost-europees tot Afrikaans, van samba tot rap. Het grote verschil is dat we de muziek niet meer bezitten.
Daar moest ik erg aan wennen in het begin. Het ‘hebben’ was bij mij doel op zich geworden. Nu heb ik nog steeds veel muziek maar gisteren wis ik per ongeluk mijn hele Deezer cache. Dat leverde heel veel ruimte op, op mijn telefoon maar ook een hele lege playlist. Het deed me eigenlijk niets. Er zijn een paar cd’s die ik er meteen weer opzet. Ik ga ze niet noemen want dan wordt het heel genant. Maar verder vul ik de lijst weer aan met allemaal bands en albums die ik niet ken. Ik luister en bewaar of luister en doe weg. Wat een heerlijkheid. Wil je muziek uit de zestiger jaren? Dan krijg je toch muziek uit de zestiger jaren. Nog niet alles dat ik wil is te krijgen op Deezer en zal misschien ook niet gebeuren. Die koop ik dan nog wel ouderwets via de Itunes-store. Maar verder, ik pluk de muziek uit de lucht en biedt mijn laatste vierhonderd cd’s te koop aan.