De aanslagen in Brussel. Vreselijk. En ik dacht: zo leven ze dus al jaren en jaren in Israël. Gewoon je dingen doen; werken, winkelen, kinderen naar school brengen, met altijd de kans dat er in jouw buurt een man of vrouw zichzelf opblaast met als enige reden om zoveel mogelijk andere mensen mee te nemen.
Deze gekken zijn er en zullen er nog even blijven. Er is geen oplossing vrees ik. Ik lees vanmorgen het trieste verhaal van een gezin waarvan de vrouw alvast ging kijken waar ze moesten inchecken. Zij kwam niet terug. Wat een waanzinnig toeval, dat zij net op dat moment, niet een minuut eerder of later.. Studenten die hun metro missen. Die metro missen. Wat een waanzinnig toeval.
Al dat verdriet, het immense verdriet van families die iemand verloren op zo’n vreselijke manier. Een vakantie, een zakenreis, iemand ophalen. Gewone taferelen op een vliegveld. Drie mannen die gewoon met hun karretje rondlopen, gewapend met spijkerbommen rond de borst. Klaar om te vertrekken, alleen niet per vliegtuig.
Het verdriet raakt me. De persoonlijke verhalen. Het gekke is dat ik me niet bang voel. Niet daarvoor. Ik ben bang voor ons, mensen. Als ik zie hoe Europees wij ons gedragen als deze vreselijke bomaanslagen plaatsvinden, hoe elke stad in elk land zich aan de zijde schaart van het verdriet, dan denk ik: dit is Europa. Deze saamhorigheid en warmte en troost. Helaas hebben we ons eigen verdriet nodig om daar te komen. Maar hoe zit het met de politiek? Onze Europese politici… Turkije die zich met list en bedrog over de ruggen van vluchtelingen een plaatsje toe eigent. En landen, zoals het onze, die over de ruggen van vluchtelingen, reisschema’s bijna naar willekeur, opstellen. Jij wel. Jij niet.
Grenzen dicht. Zegt Wilders. Te laat. Grenzen open, zou ik zeggen. Geen landgrenzen maar onze eigen grenzen. Gisteren hoorde ik iemand zeggen dat goed en kwaad geen tegenstellingen zijn. Het is niet het een of het ander. We hebben het allebei. De bommengooier zit in ons. De pacifist en liefdevolle mens, ook. Hoe kunnen we het goede in onszelf weer bereiken en in contact komen met het goede in de medemens?
The planet does not need more successful people.
The planet desperately needs more peacemakers,
healers, restorers, storytellers and lovers
of all kinds – Dalai Lama