Kerst is toch wel bij uitstek de plek om samen te zijn met familie. Zo’n eerste kerstdag is bij ons in de familie precies het goede moment omdat we elkaar dan een tijd niet echt gezien of gesproken hebben. Dat kan in één dag worden goedgemaakt. Een moment om te koesteren.
Met elkaar aan één tafel zitten is niet meer haalbaar. De club te groot, de woonkamers in de meeste gevallen te klein. Dus we zoeken naar alternatieven en die variëren van buffetten tot winterbarbecue. De familie bestaat uit mijn zussen en broer met partners, de kinderen van de zussen met partners en de kinderen die zij dan weer hebben.
Grut
Inmiddels zijn er negen kleintjes in de familie. De jongste is één, de oudste bijna tien. Wat een leuke club is dat samen. De oudste gaat op haar knieën zitten bij de jongste om die even liefkozend over d’r wangetje te aaien. Er lopen kleine meisjes rond die onze bestelling opschrijven en inschenken. Er zitten er vier wezenloos op de bank naar hun mini beeldschermpjes te kijken of spelen samen in de tuin. Die achternichtjes van mij laten ons nu goed weten wanneer we echt iets stoms doen of zeggen. De rollende ogen en de eerlijke reactie maken dat ik mijn grapjes inslik voortaan. We zijn niet leuk meer en moeten ook vooral niet meer proberen dat te zijn.
Volgen
Het is leuk en fijn om als ‘niet-oma’ en ‘niet-mama’ zijnde deel te zijn van deze kinderrijke familie en te volgen hoe deze kleine mensjes iemand worden. Hoe ze allemaal verschillen en eigen karakters hebben. Hoe gezinnen samen een weg zoeken in de wereld van opvoeden en leren en liefhebben.
Familie
Familie. Je krijgt ze of misschien is het allemaal bepaald daarboven. Je moet het er in ieder geval mee doen. En dan is het een groot cadeau als je familie zo hecht is en toch iedereen zo anders kan en mag zijn. En dat gaat heus niet altijd zonder gedoe, kleine of grote woorden. Maar dat gevoel van ‘samen’ is er altijd. In mooie tijden en in verdrietige tijden.
En het mooie is. Vandaag is er weer zo’n familie.