Ik beland gisteren in de laatste vijf minuten van Goede Tijden Slechte Tijden (echt waar, ik volg het niet). Daar zie je mooi acteerspel van twee mensen, een jongen en een meisje, die uit elkaar zijn. Je ziet hun verdriet, mooie tranen en de wanhoop is voelbaar.
Dat en de prachtige tekst van Robert Long:
Je zit tegenover mij en kijkt me aan
en vertelt me dat de vlam is uitgegaan
Jeetje, wat is dat erg, uit elkaar gaan. Ik herinner me alle keren van verdriet, van het niet kunnen loslaten, van het vooral niet willen loslaten, ook al was het nog zo slecht. Zelfs de kinderliefdes sloegen bij mij in als een bom, minder verdriet maar wel zeer, deed het.
Na de laatste keer dacht ik: het hoeft niet meer voor mij, maar ja, wat doe je als er een prachtig mens jouw pad op een bijzondere manier kruist? Ik ben haar gaan volgen en dat blijf ik doen.
Van alle liefdes die overgaan is misschien wel het mooiste, dat er nieuwe komen. Dat ervaar ik als een groot geschenk.
En zelfs de vele verdrietige momenten over wat niet meer is, zijn mooie geschenkjes.