Ik heb gisteren een eend gered. Een heldendaad al zeg ik het zelf. Lopend met Hondje langs een sloot, waar vredig wat eenden heen en weer zwemmen, hoor ik ineens een takke herrie. Ik zie water spatten en spetteren, luid gekwaak en de toon zegt me dat er meer aan de hand is dan wat middaggedartel. Ik loop terug en zie een mannetjeseend een andere mannetjeseend onder water duwen.
Ze verdwijnen beiden onder water. Er komt er een omhoog en een paar seconden later de andere ook. Nummer 1, de dikke, duikt er weer op al en ze verdwijnen weer onder water. Net als ik denk dat ze zijn verdronken komt nummer 1 weer boven water. Niet alleen dat, nummer 1 ligt languit op nummer 2 die kostte wat het kost, zijn kop boven water probeert te houden. Ik dacht nog even aan twee gay-eendjes maar niets dat daar op wijst. Ze zwemmen wat heen en weer waarbij de onderste eend het duidelijk moeilijk heeft.
Het is niet om aan te zien, de macht van die dikke, met zijn uitgestreken smoel.
Ik zoek naar een steen. Vind er geen, wel een lullig takje. Ik mik naast de eenden, zo ben ik dan ook wel weer en van schrik laat de bovenste zijn prooi los.
De onderste eend fladdert minuten lang om zich heen om alles weer een beetje in de juiste proporties te krijgen maar zijn kapsel van die dag, is mislukt.
Het monster dat de boventoon voerde kijkt wat om zich heen. Op zoek naar de zijn volgende prooi en de andere eenden, mannetjes en vrouwtjes, maken dat ze wegkomen.
Hoe komen we erbij om met onze kindjes de eendjes brood te voeren. Weet je wel wat je doet? Het ziet er uit als moeders domste, de waggelende vetbult. Maar pas op. Niets is meer wat het lijkt. Zelfs de onschuldige eendjes niet.
1 reactie
Niets is wat het lijkt.
Je hebt geen eend gered.
Het was geen zinloos geweld.
Je was met je stokje in het veld gooien een soort hooligan.
Je verstoorde een spelletje eendenwaterpolo.