Het is maar een getal

Ik had het beloofd om er nog op terug te komen. Waarom ik het liefste ‘zestig’ heel klein zou willen schrijven. Zodat niemand het weet maar slechts kan vermoeden. Ik ben nu 1 dag zestig. Tjonge, jonge, jonge.

Dan ben ik zo’n mens van geen gedoe en doe maar normaal. Doe ik het zelf helemaal niet. Gisteren werd ik zestig jaar en wat ik voelde ik daarbij? Schaamte. Om dit hardop te zeggen tegen anderen. Alsof je openbaar maakt dat je er niet meer toe doet. En alle lieve woorden: ‘het is maar een getal’, ‘je voelt er niets van’, ‘jij bent het tenminste nog geworden’, ‘het leven begint nu pas leuk te worden’….

Lichaam en geest

Hoewel mijn lijf in werkelijkheid van gekreun en gesteun aan elkaar hangt, is de verbeelding minder hardvochtig. Zie ik me rennen over heuvels, huppel ik als een gazelle over groene weiden, zie ik me smashen, tennissen en voetballen. De waarheid is hard. Dat voel ik als ik ’s morgens de trap afstrompel, mijn gekreun hoor als ik buk, mijn moeizame manier bemerk om iets onder de bank op te rapen. Ik heb nog net geen verlangen naar een ‘opstastoel’ maar ‘lekker leggen’ is een favoriete houding geworden.
Mijn geest is een ander verhaal. Mijn spirit noem ik het liever. Die wil nog van alles. Die wil nog opnieuw beginnen. De ideeën blijven stromen, de ambitie is aanwezig, de wil om figuurlijk te groeien. Word ik nog dichter, maar dan echt? Schrijver? Ga ik nog zingen, optreden, mooie dingen maken? Ik denk nog steeds van ‘ja’.

Waar komt dan die schaamte vandaan? Misschien omdat alle stereotypen steeds hardvochtiger worden. Moet ik steeds harder schreeuwen dat ik geen digibeet ben. Dat ik nog steeds denk, wil, voel dat ik beter word in wat ik doe. Dat ik nog steeds niet mijn top bereikt heb alleen is die top niet de top die je als zakelijk persoon voor ogen hebt.
Maar er zijn vele toppen.

Ik ben nu één dag zestig. En het voelt eigenlijk verdomd goed.