Het grote, angstige zwijgen

De verkrachtingen in Keulen hebben ons even stil gemaakt. Deze dagen hoor je in tv-programma’s diverse mensen praten over het waarom van het angstige zwijgen. Ook journalist Sywert van Lienden deed dat in De Wereld Draait door. Terecht kreeg hij half Nederland over zich heen omdat hij verkeerde statistieken gebruikte maar zijn uitleg snijdt wel degelijk hout.

Doordat we, ik ook, bang zijn voor een verdere Verwildersing in ons land, in Europa, menen we een tegengeluid te moeten geven. Nu zijn er tegen verkrachtingen geen tegengeluiden te maken. Het is afgrijselijk, afschuwelijk en crimineel. De politie en politiek in Keulen maar ook in andere landen houden dit soort incidenten liever stil dan er kenbaarheid aan te geven. In een tijd waar we overstroomd worden door vluchtelingen uit het Midden Oosten en Europeanen toch al bang zijn voor de vreemde culturen die binnengehaald worden, zou een bericht over verkrachtingen door misschien wel vluchtelingen, de angst en woede alleen maar groter maken. Dus laten we het maar niet vermelden. De Oudejaarsnacht in Keulen verliep daarom ook zonder problemen…

Net zo goed dat we niets hebben aan het eendimensionaal denken van een Wilders hebben we ook niets aan het eendimensionaal denken van de positivo’s om ons heen. Dat was vrij en simpel vertaald de boodschap van Sywert van Lienden. Hij deed en doet het, ik deed en doe het. Zo bang dat we doorslaan in egoïsme en vreemdelingenhaat dat we bij voorbaat al de andere kant willen laten zien.

De verkrachtingen hebben mijn ogen ook geopend. Een verkrachting is afschuwelijk en wordt vaak veroorzaakt door emotie, door onderdrukte woede, door macht. Een impuls, een on-controleerbare gekte. In Keulen lijkt het anders. Een geregelde, gecomponeerde verkrachting van honderden vrouwen. Een statement bijna van mannen die het niet zo nauw nemen met onze regels en afspraken. Gelijkheid van vrouwen en mannen bijvoorbeeld. Het idee dat er een brein zit achter het verkrachten van vrouwen boezemt mij angst in. Voor mij zelf maar ook voor alle jonge meisjes die nu nog spelen op het speelplein van de onschuld. Voor mijn kleine achternichtjes die natuurlijk mogen worden wat ze willen en wie ze zijn. En hoe gaan we hier mee om? Vrouwen en mannen van het vrije Westen? Weten wij nog hoe we moeten vechten voor onszelf nu we zolang niet meer gevochten hebben?

En wie bezit het ware woord? Wie durft in politiek Nederland het beestje bij de naam te noemen. En kom dan niet aan met Wilders want zo’n woord wil ik niet. Een man die weigert om de nieuw gekozen kamervoorzitter te feliciteren, want dubbel paspoort en Marokkaans. Wat slecht is, is slecht, wat goed is is goed.

Ik hoop dat ik de moed heb om slecht te zien waar het is. Maar geef mij ook een open hart om te zien wat goed is. En de kracht om te strijden tegen angst.