Ik wil een gedicht schrijven over een jongen die speelt met een trein
op zijn blote knieën zit hij, in een korte broek. Straks ontstaan daar rode plekken
van het harde kokostapijt op zolder
De jongen speelt met de trein met de tong uit zijn mond
zijn moeder roept hem, of hij komt eten maar de locomotief
puft zijn rondjes in een cadans van tjoeketjoeketjoeke en
de jongen gaat op in het rustgevende geluid
Hij beweegt mee met de bochten, neemt net op tijd de juiste beslissing.
In het gedicht zou ik dan schrijven dat de jongen een lange broek is gaan dragen
en dat zijn baardharen jeuken en kriebelen in zijn gezicht.
Hij slaat zichzelf daarom hard op de wangen terwijl zijn trein nog rondjes rijdt
Hij hoort zijn moeder roepen, een oude vrouw die eten kookt
en hoe ze steeds maar weer zijn naam herhaalt tussen de tjoeketjoeke van de trein
Hij trekt de haren uit zijn kin en mompelt houd je bek toch dicht
ze doet het niet, dan moet je het zelf maar weten, vindt de jongen
en loopt geconcentreerd en in cadans de treden naar beneden.
Zo’n gedicht wilde ik schrijven en
het is me niet gelukt.
(nav film Ape)
4 reacties
Als ik lees dat je op het idee komt om over zo’n onderwerp een gedicht te willen/moeten schrijven, dan vind ik dat al bijzonder. Het zal je dan ook wel niet meer loslaten.
Ik ben benieuwd hoe het t.z.t. wordt.
Toch de moeite te proberen.
De meeste/mooiste gedichten gaan over wat niet lukt.
Als ze gelukt zijn.
in de poging te beschrijven wat je wilde beschrijven, schrijf je wat je wilde schrijven. geslaagd!
Volgende keer beter. Het gedicht komt vast.