Niet mijn wijze woorden maar wel door mij onderstreept. Ik hoorde het een Hagenaar zeggen die op zijn veertigste enorm rijk is geworden met het bedenken van een houtje. ‘Kapla’ heet het speelgoed. Gewoon kleine houten blokjes met de perfecte maten om oneindig mee te bouwen. Deze sympathieke hippy woont nu als God in Frankrijk, in Frankrijk. Met huizen en kastelen.
Je ziet deze, nu zeventigjarige, man met intens plezier met een gadget spelen waarmee hij een vlinder kan laten vliegen op zonne-energie. De lach op zijn gezicht, zeg het allemaal. Hij is daar op dat moment en geniet van het speelgoedvlindertje. Op de vraag waarom het hem gelukt is met dat hele simpele houtje, zegt hij: ‘vergeet nooit het belang van flauwekul. Idealisten zonder humor, zonder het besef van flauwekul, zijn de gevaarlijkste mensen’.
En ik denk dat dit waar is. Ik houd van intelligente mensen die zich verliezen kunnen in flauwekul. En ik zeg ‘intelligent’ omdat je wel moet weten dat het flauwekul is.
Ik zie op deze foto een meisje bellen blazen. Je hebt het nergens voor nodig, het is nergens goed voor. Het is spel. Spelen met lucht, met vormen, met de dynamiek van lucht ergens inblazen. Kunnen jullie je inhouden als er een bellenblaas voor je ligt? Of een radiografisch bestuurbaar autootje? Of een bierviltje op de rand van een bar? Soms houd ik me in en doe ik alsof ik al die speeldingen niet zie en dat het me helemaal geen moeite kost om mij te beheersen. Maar het is niet waar. Ik houd enorm van flauwekullen. Flauwekullen met woorden, met mensen, met dingen.
Gelukkig kunnen we onder het mom van volwassen gedoe toch wel iets doen met deze behoefte. We noemen het dan ‘werken’.