Wij volgen op Netflix, Dexter. Echte seriekijkers hebben deze serie al jaren geleden gezien maar wij zijn late starters. In het kort: Door traumatische ervaringen in zijn hele jonge leven en de opvoeding van een toch wel verknipte politieman, groeit Dexter op als seriemoordenaar. Zijn stiefvader heeft hem wel een code meegegeven en dat is dat hij alleen mensen mag doden die in en in slecht zijn. De bewijzen moeten daarvoor ook voorhanden zijn.
De eerste paar afleveringen kijk je toch met iets van afgrijzen en vervreemding naar die ‘aardige’ jongen die gruwelijke moorden pleegt. Maar het went. Het went zo erg dat je sympathie krijgt voor die rare man en hem een normaal leven gaat gunnen. Voeg daarbij alle verhaallijnen van mensen en collega’s in zijn omgeving, en je hebt een hit te pakken.
We zijn er nu bijna denk ik. En vannacht na het zien van drie afleveringen omdat we echt niet konden stoppen, hebben Vriendin en ik in bed het over Dexter. Hoe raar kan een nacht verlopen… Beiden hebben we geen idee wat er zou kunnen en moeten gebeuren. De serie roept vragen op die ons ook met onszelf confronteren. Hoe ver ga je met je begrip, is slecht altijd slecht, is de wet altijd de wet? Willen we een happy ending maar wat is dan de happy ending? Dexter dood, Dexter happy, Dexter in de gevangenis?
En hoe verzin je dit allemaal bij elkaar? Ik heb best een creatieve geest maar dit soort dingen kan ik niet. Ik heb werkelijk geen notie van waar het naar toe gaat. Maar er zijn schrijvers die dit kunnen. Die deze verhalen verzinnen, die weten wat ze moeten doen om de kijker mee te nemen op een onwerkelijke reis. Ik vind het knap. En beangstigend. Want wat in een serie bereikt kan worden, kan in het echte leven helaas ook.