Gisteren ontvang ik een berichtje. Van R. Een vriend van lang geleden. Zeker wel zo’n dertig jaar terug toen we in een cabaretgroepje zaten waar ik de teksten voor schreef. R. bouwde de decors en zong ook mee.
Hij schrijft: Hé Anja, ken jij dit gedicht?
‘Het dartelt, het springt
het wartaalt, het zingt
het speelt en het leeft
het siddert, het beeft
het slaapt, het ontwaakt
het lacht en het maakt
mij blij
Het kind
een stuk in mij.
Ik ken het niet maar vind het een lief versje. Dat schrijf ik R. Eigenlijk een beetje bang een flater te slaan, want moet ik dit kennen? Hij schrijft: Het is van Anja.
Ik val even stil. Van mij, Anja?, vraag ik suffig. Hij stuurt een foto van een soort van boekje. Met toch wel opgemaakte versjes en gedichtjes. Met de tekst: Foto van Henny, gedichten Anja Verhaar. (Wie is Henny?)
Het boekje
Een foto van een stenen beeldje, het hoofdje van een en kind, beschermd door een hand. Dat beeld ken ik ook, dat had ik ooit. Het zien brengt een stroom aan vragen op gang. Bijvoorbeeld wat heb ik toch met kinderen en beschermen?
Zij die geen kinderen heeft. Maar ook, waarvoor was dit boekje? Vage herinneringen aan een soort van marktje, waar we dat verkochten. En waar zijn al die versjes gebleven.
Bewaren
Ik ben niet van het bewaren van mijn teksten. Een beetje spijt heb ik soms wel want wie weet wat ik er nog mee had kunnen doen. Maar mijn schrijfsels mogen komen en gaan. Ik heb me nooit krampachtig vastgehouden aan mijn teksten. Er op vertrouwend dat er nieuwe regels komen voor zolang het nodig is. Zo stuurde mijn zus mij liedteksten toe die ik ooit had geschreven. Ik kijk er naar zonder enige herinnering. Het is dat mijn naam er bij staat, dus geloof ik het. Ik herken ook wel ‘mijn stijl’.
Proces
Moet ik me zorgen maken over het ‘vergeten’. Of het gewoon maar vergeten? Het hoort een beetje bij mijn idee dat ik regels uit de lucht pluk. Regels die er al zijn. Ik zie ze toevallig en pluk ze en plant ze op papier. In de overtuiging dat ze altijd blijven zweven en ik ze wel weer een keer tegenkom.
Maar R. belooft mij het boekje toe te sturen. Heeft het ooit speciaal voor mij bewaard. Lief. Ik ben benieuwd wat er nog meer in staat. Mijn eerste dichtbundeltje van toen.