Gisteren was de laatste grote herdenking van het ongeluk in Oss, waarbij vier kinderen om het leven kwamen. ‘We moeten verder’. En dat moeten we ook. Zij die verder kunnen.
Ik zag een interview met de ouders van twee omgekomen jongeren bij de ramp met de MH17. Of het helpt, de nationale rouw? Ze zijn stil. Ze kijken elkaar aan want het is lief bedoeld allemaal. ‘Maar’, zegt de man, ‘niemand kan zich voorstellen hoe het werkelijk is als je het niet hebt meegemaakt’. En hij heeft natuurlijk gelijk. Zij vertelden wat hen werkelijk hielp tot op de dag van vandaag. Dat was de warmte, steun en gesprekken met familie en vrienden. Dierbaren om je heen, een warm bad van zorg en liefde.
Als wij zeggen ‘we moeten verder’ ben ik altijd bang om het te vergeten. In de waan van de dag, in de onbelangrijke momenten die ons leven weer zullen beheersen. Zelfs bij mensen dicht om ons heen vergeten we wel eens de pijn en de zorg die mensen nodig blijven hebben. Daarom maak ik herinnermomenten. Voor mezelf. Om niet te vergeten.
Een eerdere versie van dit gedicht publiceerde ik kort na het ongeluk. Iets herschreven. Herinnermoment.
1 reactie
Goed om te blijven herinneren.