Herinnering aan een vader

Het is vandaag negen jaar geleden dat mijn vader overleed. Na een lang ziekbed en enkele mensonterende laatste weken, ging hij. Hoe gek werkt toch, de tijd in combinatie met herinneringen. Want hoe moeizaam vaak de relatie was, ik weet alleen nog leuke dingen. En daar ben ik blij om.

Mijn vader was melkboer. Een hele generatie weet niet eens meer wat dat was. Mijn vader ging met zijn wagentje hele straten af om melk te verkopen. Uiteindelijk werd melk een bijproduct, want om maar niet failliet te gaan, verkocht hij op het laatst zelfs panty’s. Het mocht niet baten. Ik herinner me de spierwitte benen en bovenarmen van mijn vader. Omdat hij altijd buiten was met opgerolde hemdsmouwen, waren zijn onderarmen en gezicht diep gebruind. Wat een schrik was dat tijdens vakanties. Die witte melkbenen.

Ik zocht net een passend plaatje voor bij dit blog en zocht onder ‘vader’. Er kwamen allemaal vrolijke plaatjes tevoorschijn die ik niet bruikbaar vond. Mijn vader was niet vrolijk. Hij was een hardwerkende man met het hart op de juiste plaats. Een man met weinig woorden. En hoewel mijn vader niet vrolijk was, hij was wel grappig. Maar wel het soort grapjes die net niet of net wel konden. Op het randje. Zijn grappen gingen de familie door. Zo kon hij, zeker als er anderen aan tafel zaten, na het eten keihard met de lepel op het bord slaan. ‘Zo schat, dat was lekker’, zei hij dan tegen mijn moeder. Het bord brak altijd en iedereen keek geschokt naar de scherven op de tafel. Dat hij van te voren een oud bord had gevraagd, wisten we niet. Dat ‘schat’ zeiden ze trouwens altijd tegen elkaar. Gemeend.

Zijn grapjes waren meestal een beetje plagerig en pesterig. Laatst maakte ik zelf een grapje en voelde dat het een grapje was dat mijn vader had kunnen maken. Het grapje weet ik niet meer, maar het kon ‘net’. Ik lijk dus echt op hem.

Ach, mijn vader en moeder. Slimme mensen die de tijd, de kans en de luxe niet hadden om met die intelligentie iets te doen. In deze tijd hadden ze alles kunnen worden wat ze wilden. Nu werden ze huisvrouw en melkboer. Niets mis mee voor ons maar wat was er niet mogelijk geweest en wat hadden hun leven anders kunnen lopen.

Met dankbaarheid denk ik terug. Want die generatie maakte het voor ons mogelijk om naast werk en geld verdienen, te kunnen genieten, dromen te vervullen en keuzes te hebben. Dat hebben wij niet gedaan. Dat deden zij.