Herinneren

Ik fiets vanmorgen naar mijn werk en in een relax tempo, denk ik aan mogelijkheden om over te schrijven.
Links en rechts kijken, levert genoeg op alhoewel ik de neiging heb om als een kip zonder kop te fietsen en dan ineens te merken dat ik er al ben. Maar nu niet. Van de ene gedachte kom ik op de andere. Vanavond ga ik mijn tante bezoeken in een verzorgingshuis. Het gaat niet goed met haar, de voorspelling is ook niet goed. Deze tante is de oudste zus van mijn moeder, die ruim twee jaar geleden overleden is. Met deze tante, want samen waren ze ‘soulmates’ houd ik ook de link aan mijn eigen moeder vast. Dat is belangrijk.

Twee weken geleden waren wij, mijn zusjes en ik, er ook. Mijn tante lag diep in slaap, aan zuurstofslangen was dat geen fraai gezicht. Ik zag ook ineens mijn moeder weer liggen. Wat doe je met iemand die zo kwetsbaar ligt te liggen? Wakker maken? En haar dat gevoel geven dat we haar ‘gezien’ hebben?
We slopen zacht de kamer uit. Later hebben we gemerkt dat zij te ziek was om ook maar enig andere notie te hebben. Ik heb daar over geschreven op dit blog. Ondertussen heeft ze in het ziekenhuis gelegen en is nu weer terug in het huis dat haar huis niet is.

We are running out of mothers… ik heb er laatst een gedicht over geschreven. Onze generatie is afscheid aan het nemen. Veel te veel en veel te vaak. Ik ga vanavond mijn tante bezoeken en zeggen dat ik terug kom.