Mijn schrijf-vijfdaagse zit er bijna op. Hopend op eindelijk die mooie zomer vertrokken we naar de Ardennen. Koud is het hier. We genieten van het landschap alsof het herfst is. Dan begroet je ook elk straaltje zonneschijn met een brede glimlach. Ik schreef het al eerder: hoe langer het slecht weer blijft, hoe meer je vergeet dat het zomer is.
Vandaag hoorde ik slecht nieuws over iemand die mij lief is. Dan doet de zon er al helemaal niet meer toe. Ik denk aan M. en zie haar gezicht steeds voor me. Lachend, altijd lachend, een zonnetje eigenlijk.
Iedereen maakt wat mee in het leven: dat is leven. Maar sommigen krijgen te veel te verstouwen. Eerlijk zullen we alles delen gaat voor onze wereld al heel lang niet meer op.
Mij rest eigenlijk niets meer dan dankbaarheid voor al het mooie dat er wel is.
1 reactie
Sommige gebeurtenissen zijn niet te bevatten. Hoe oneerlijk kan het leven zijn. Het waarom zal ik nooit begrijpen. Ik wil vloeken en schelden maar weet dat het niks helpt, het lucht nog niet eens op.
Ik weet alleen dat het K.. is en dat je machteloos bent.