Gisteren sprak een milde Freek de Jonge. Over zijn nieuwe show. Over zijn vader, die predikant was. ‘Mijn vader was een herder van de ziel’.
Soms komen woorden ineens zo binnen. Herder van de ziel. Dat kan alleen maar goed zijn. Een herder is heel iets anders dan een bewaker, is hooguit een ‘waker’. En ziel? Ziel is voor mij het hoogst haalbare, onaantastbare van de mens en reken maar dat daar over geherderd moet worden. Moet je gelovig zijn om het over een ziel te hebben? Ik denk van niet. Ja, geloven in de mens als meer dan een substantie lijf en leden. Voor mij zit in de ziel niets dan de ware aard en die is voor ieder mens goed.
Ben ik even lekker bezig op een gewone woensdagochtend. Met dit in mijn hoofd ben ik gaan slapen en droom van P. Mijn nichtje die overleden is. Tijdens een crematie van weet ik veel wie, komt zij ineens binnen, omringd door menselijke engelen en geeft ons een knuffel. En toen werd ik wakker en dacht weer aan Freek.
Hij had het over kerst. Over het vieren van het begin van iets nieuws. De lente komt er aan. De geboorte. En dom, dom, dom ben ik zeg. In mijn hoofd is kerst zich vast gaan zetten als een vrije dag met verplichtingen. Als drukte, samen zijn in die drukte, een kerstboom, kaarten, wensen, kaarsen en lichtjes. Maar nooit meer het vieren van de lente.
Ineens krijg ik zin in een kerstboom. In licht en liefde. In leven. Kom maar op met die Kerstmis dit jaar. Om nooit meer te vergeten.