Gisteren zie ik per toeval een gedeelte van de herdenking van de slachtoffers van het neergehaalde vliegtuig. Wat een prachtige en ontroerende beelden. Het zag er zo mooi en stijlvol uit dat ik echt onder de indruk was. Daarbij de verhalen van de achterblijvers waarvan ik kippenvel kreeg. Je zal maar je hele gezin zijn verloren, je ouders, je broertje, je zus.
Hoe spreek je een hele grote groep mensen aan die allemaal een andere levensovertuiging hebben, wel of niet geloven in een leven na de dood, of alleen geloven in een leven voor de dood, die wel of geen wraak willen, die berusten of het niet kunnen laten rusten? Daar hebben ze mooie woorden voor gevonden die, ook als je niet direct betrokken was bij deze ramp, binnenkomen.
Herdenken en herinneren kunnen we gelukkig blijven doen als we iemand zijn verloren. Ik heb het gisteren ook weer gedaan en een foto van mijn ouders, neer gezet. Op die foto zie ik twee oudere mensen die zielsveel van elkaar houden en lachen. Wat een mooi beeld.