Hond Bas is zo stram en slechtziend dat het trappenlopen hem steeds slechter afgaat. Liep hij vroeger als een jonge hinde de treden op en af, hij doet het nu met wel bedachte tussenpozen. Of hij glijdt weer twee treden terug, tot grote schrik van ons. Dat gaat een keer echt fout. Dus we denken na over traphekjes, boven en beneden of iets anders wat we ervoor kunnen zetten. De reden dat we het nog uitstellen is dat we het zielig vinden om hem de doorgang te ‘verbieden’. Maar wat is zieliger? Beneden blijven of naar beneden vallen. Dus er moet nu iets gaan komen en hopen dat Hond het in zijn hart heus wel weet: we doen het voor hem.
Vanmorgen liep ik ook wat keren de trappen op en af. Het gaat niet soepeltjes. Ik heb een excuusknie maar toch. Iets meenemen naar beneden gaat nog trager en voorzichtiger. Eén hand heb ik gewoon nodig om me vast te houden. Blijft over een andere hand en borst om iets tussen te klemmen. Dat gaat een keer fout. En ik dacht, wanneer gaat Vriendin denken over een hekje voor Vrouwtje, boven en beneden? En wanneer gaat zij er op vertrouwen dat ik in mijn hart heus wel weet dat zij dat doet omdat ze van me houdt? Au.
Of, nog erger, gaat ze bij mij doen wat ze voor Hond bedacht had. Als Hond beneden is, hekje boven dicht. Zie je het voor je, is Hond eindelijk boven kan ‘ie niet naar binnen maar moet ‘ie keren op de allerhoogste trede. Als we daar eerder mee begonnen waren hadden we een circushond gehad.