Heimwee naar Mathilde Santing

Gisteravond het nieuwe programma van Mathilde Santing gezien: Recital. Een zeventig minuten durende show met eigengemaakte liedjes. Ik was benieuwd. Al vaker heb ik Mathilde Santing gezien in live optredens maar ben tijdens de jaren een beetje afgehaakt. Zeker om haar live te zien. Waarom? Eerlijk gezegd voegt het niets toe en dan zet ik liever een cd op.

Het leuke van een optreden van een artiest is dat hij of zij contact maakt met het publiek. Dat laatste, om wat voor een reden dan ook, doet Santing niet. Ze zing perfect, ze zingt mooi maar nergens komt er een sprankje van haar persoonlijkheid bij. Dat vind ik jammer. Gisteren was dat wel iets anders. Ze praat tussen de nummers door, over het ontstaan en haar innerlijk. Hoe ze nu haar innerlijk meer durft te laten zien in de teksten. En ja, dat hoor je ook. Mooie teksten, mooie liedjes. Maar het gepraat klinkt als een lezing. Meer dan ooit mis ik humor, humor die ik bij haar verwacht.

Had ze vroeger dat blonde, brutale koppie, nu is het een damesachtig afgietsel van een vrouw die ik niet ken en niet leer kennen. Ik heb even gezocht naar beelden van haar eerste mini ep. De liedjes zijn er wel maar geen beelden helaas. Dit vond ik wel. Een optreden samen met Astrid Seriese en Julia Loko. Slechte beelden maar zo’n geweldige performance.

Wat zou ik die Mathilde nog graag eens zien en horen met die oude nummers: Behind an painted smile, I grow acustome to her face en ga maar door.