Elke keer als ik een stembureau binnenloop moet ik even bedenken wat ook weer de bedoeling is van vier mensen naast elkaar achter de tafel. Je moet ze alle vier hebben. De één pakt aan, de ander zoekt op, de volgende parafeert, de vierde geeft je het stembiljet.
Dan sta je in een klein stemhokje waar je een poging doet om het stembiljet uit te vouwen zonder dat anderen zien dat je misschien wel partij nr 17 aan het zoeken bent. Dan vouw je het weer min of meer op zoals het oorspronkelijk aan je uitgereikt was en laat je je stem in de gleuf glijden. Missie volbracht. Voor ons dan, de stemmers. Maar zij achter de tafel hebben nog even te gaan.
Tellen op handen en voeten
Ik heb ooit meegedaan aan het stemcircus. En ik vond het leuk, ook al bedacht ik toen: ‘het moet toch anders kunnen’. Zijn eindelijk de stembureaus gesloten begint het echte werk pas. De bus wordt geleegd en als het tegen zit, heb je zomaar een paar duizend stemmen om te tellen. Moet je plek maken om stapels te creëren voor al die partijen en kruip je op handen en voeten door elkaar heen om elke keer een stembiljet op de juiste stapel te leggen.
Maar dan ben je er nog niet
Dan worden die stemmen geteld en nog een keer geteld. Klopt het aantal uitgebrachte stemmen met het aantal getelde biljetten? Nee. Nog een keer dan graag. Dan ga je per partij kijken op wie er gestemd is. En terwijl heel stembewust Nederland de kater of het feestje van de voorlopige uitslagen verwerkt tikt de klok genadeloos verder.
Heerlijke truttigheid
Ik geniet van de simpele en ouderwetse benadering van eerlijk tellen. Terwijl we links en rechts worden ingehaald door technische ontwikkelingen die bijna al kunnen voorspellen wat jij en ik gaan stemmen, de wereld wakker lijkt geschrokken van de schending van onze privacy-rechten, Facebook zich moet verantwoorden en er feitelijk geen geheimen meer zijn die dat predicaat mogen dragen, tellen wij nog lekker samen. Ouderwets hand- en hoofdwerk. Geen tijd om tussendoor je app te checken. Krentenbol in je mik en doorgaan.
Vroeger speelde ik graag postkantoortje. Het lijkt op die vier mensen achter de tafel alleen was ik vroeger zelf al die vier mensen tegelijk. Ik wisselde van stoel om de volgende handeling te verrichten. Toen was ik blijkbaar al gebiologeerd door het kantoortje spelen en taken vervullen. En gaf het mij een wezenlijk gevoel van belangrijk zijn. Maar ja, vroeger leek het me ook fantastisch om in een bejaardenhuis te wonen.
Jammer dat zo weinig mensen het ‘meedoen’ hebben gevoeld en thuis zijn gebleven onder de noemer ‘het maakt toch niet uit wat wij willen’ en ‘het heeft toch allemaal geen zin’.