Ik heb al lang niet meer geschreven over onze kleine dramaqueen: Ami. Misschien zijn wij eindelijk gewend geraakt aan het Shiba-gedrag? Of is zij aan ons gewend geraakt? Feit is dat we samen de dagen volkomen zen doorkomen.
Ze zal nooit een enthousiaste loper worden. We hebben het geaccepteerd. Net zoals zij accepteert dat we elke dag de verplichte wandeling van zo’n zes kilometer maken. Dat op de terugweg de rollen steevast omgekeerd zijn, dan loopt Ami voorop en trekt ons verder, het is allemaal goed.
De Monsterwandeling waar niet gewandeld werd maar Ami vanaf stap 1 haar staking begon en ging zitten… er is een andere wandeling gevonden die beter werkt. We weten niet waarom, is het de weg, het licht, de route? Wat maakt het uit, Ami loopt met meer plezier mee.
Autotochtje
Normaal als we Ami roepen om uit te gaan dan kunnen we daar rustig een minuut of vijf opstarttijd voor inplannen. Ze kijkt met een blik van ‘dacht het niet’. Ze staat op, rekt zich uit en gaat weer even liggen. Van de bank naar de vloer, dat is al een hele stap. Dan beweegt ze opnieuw. We weten nu dat er een tussenstation aankomt: de tafel. Daar kan ze ook lekker onderliggen. Dan komt ze naar de gang. Ze stopt precies waar wij net niet bij haar kunnen om de riem om te doen.
Toen we vorige week riepen: ‘Ami kom, we gaan met de auto’, verbaasde zij ons door als een idioot op ons af te rennen. Met de auto? Dat wil ze wel. Niet lopen? Dat wil ze wel. Als we uit de lift stappen gaat ze inderdaad linea recta de hoek om naar de garage. Hoezo ‘slim’?
Basje
Voor Ami was er onze kleine Bas. Basje was al in het leven van Vriendin ruim voordat ik het huis binnenwandelde. De band tussen Basje en Vriendin was natuurlijk anders dan mijn band met de ‘balkoning’. Ik ben steeds beter gaan begrijpen hoe mooi die band tussen hond en baas is. Ik ben niet zo van het sentiment dat ik vergeet dat een hond een beest is. Maar ik kan ontroerd raken door het ontstaan van zoveel vertrouwen tussen hond en baas.
Rituelen
Sinds ik thuis werk hebben zij en ik onze rituelen ontwikkeld. Vriendin is van de eerste uitlaat en van het ontbijt. Vriendin gaat aan het werk en ik schuif achter de computer aan in mijn werkkamer. Ami ligt ergens lekker op de bank en slaapt haar ochtendslaap. Als ik koffie ga halen kijkt ze me, met één oog open, aan en slaapt weer verder. Als ze genoeg uitgerust is komt ze even neuzen bij mij onder het bureau. Ze legt haar poot op mijn voet en zegt ‘hé, ik ben er ook nog’. De middagwandeling is zoals elke dag hetzelfde. Ze poept en plast op de plek die zij kent en trekt mij terug naar huis.
Het klinkt bijna saai. Maar gelukkig gebeurt er genoeg in het leven van ons en van de mensen om ons heen om te kunnen genieten van ‘saai’.