Als ik vroeger in een tekst ‘K’ schreef, dan bedoelde ik, excuus, k u t. Van vroeger kende ik het andere gefluister over ‘k’. K de ziekte. Wat een onzin vond ik dat, het niet uitspreken van een naam van een ziekte. Maar nu gaat zelfs ‘k’ me nog te ver.
Het liefst zitten we zwijgend met mede-weters samen en kijken elkaar in de ogen. Dat is genoeg. We hoeven niet te zeggen hoe groot en veel de liefde en verbondenheid is. We weten en dat is genoeg. Gisteren belde een oud-collega op die belangrijk voor mij is en ik merkte dat ik niet kon praten. Dat ik al hyperventilerend mijn weg probeerde te vinden in woorden en zinnen die er mondjesmaat uitkwamen. ‘Het’ hardop zeggen en hardop schrijven lukt me niet.
Ik google niet op wat ik niet wil weten. Hooguit op ‘wonder’. Ik lees verder alles wat los en vast staat aan nieuws, facebook, twitter, op mijn iphone en alles in momenteel interessanter dan wat er echt speelt. Ik raak niet uitgelezen, ik zoek meer en meer totdat ik moet erkennen dat ik echt al het nieuws heb gelezen.
Brievenbus
Voor het eerst in jaren is de brievenbus gevuld met post die er toe doet. Vriendin komt gisteravond binnen met haar handen vol kaarten. Kaarten met mooie woorden van hele lieve mensen. Soms ook uit onverwachte hoek. Bijna dagelijks gaat de bel en wordt er een mooie bos bloemen afgeleverd.
Ik mopper in mijn blogs weleens op hoe kwaadaardig de wereld is geworden, over onverdraagzaamheid en het gif dat we zomaar de ether ingooien. Maar jeetje, wat zijn er veel lieve mensen om me heen. Niets gif maar liefde. En het komt zomaar binnen in dat hart van mij. Voel een flintertje geluk.
Ik zie ook mensen worstelen met het nieuws en begrijp dat goed. Hoe ga je hiermee om, wat zeg je, wat doe je… Het is allemaal goed. Ik weet het ook niet, behalve dat het ‘k’ is.
7 reacties
Oh, Anja, zo herkenbaar, het niet kunnen uitspreken. Een wonder, mirakel voor jou, zo aan de start van dit jaar dat ga ik wel uitspreken. Afgelopen woensdag , in het Maxima centrum zag ik meerdere wondertjes voorbij komen, dus waarom niet voor jou.
xx Patries
Ach Anja, ik reageer nooit, maar dit bericht komt zo hard binnen. Blijf je volgen en hoop zo voor jullie dat er nog een goede tijd van leven is.
Met vriendelijke groet, Francien.
Ook dichter Leo Vroman kon de woorden niet vinden toen hij schreef:
Het mooiste gedicht van je leven
het wordt nu tijd toch de hoogste tijd
om het mooiste gedicht van mijn leven
nee van ieders leven te schrijven.
Nu ben ik daarvan wel even
de andere draad of zo kwijt,
van ieders even te schrijven
ja om zelf in leven te blijven.
En nu denk ik al bijna te laat
dat ik ieder mens moet bereiken
en wat honden bovendien
voordat de wereld vergaat
(van die honden die scheef kijken
om iets beter te zien).
Maar dan denk ik natuurlijk niet aan
het einde van deze planeet
(waar ik geen barst van weet)
maar van mijn eigen bestaan.
En zo voort en zo voort.
Achttien regels en nog geen woord.
En K is het! Heel veel sterkte!. Ik ben oncologie verpleegkundige dus mocht je ooit een vraag hebben die je laagdrempelig stellen wil mail me gerust. Carpe Diem pluk de dag.
He Anja. Erg geschrokken. Het mijn zoon Martijn Noordam nog verteld. Ex-collega van je vriendin. Woorden…. Ze zijn maar een flauwe afspiegeling van de werelden erachter… nietwaar? Toch Mar die vreemde tekens intikken. Liefs en sterkte voor beiden en jullie dierbaren. Aai voor Amy.
Fijn Anja, dat er zoveel mensen zijn die met je meeleven. En ja, hoe ga je er mee om? Je gaat er mee om, met vallen en opstaan. Je zal af en toe verbaasd zijn over jezelf over anderen. En zolang er leven is, is er hoop, zal nog nooit zo bij je zijn binnenkomen. Met lieve groet van mij. Neeltje
En niet anoniem natuurlijk!