Nooit van haar gehoord. Hannah Gadsby. Een comédienne uit Australië. Haar nieuwe show Nanette is nu te zien op Netflix en ik heb gekeken, werd verpletterd en ga het vandaag terug kijken. Om me opnieuw te laten verpletteren.
Een uur lang staat ze achter de microfoon om grappen te maken. Over haarzelf, over witte mannen, over de mythe van Kunst en mannen in kunst. Maar het is vooral haar woede die me raakt. De woede als ze stopt om comédienne te zijn en besluit om niet langer grappen te maken over haar leven maar haar verhaal te vertellen.
Gays can party
Haar lef is ontroerend. Haar rauwe grappen over groot leed wat haar is aangedaan. En herkenbaar. Zeker hoe ze ‘my people’ neerzet. ‘My people’, de gays die feestend en hossend door het leven gaan. Een levensstijl in een parade van gekkigheid en geveinsde blijdschap. Ze vraagt zich: ‘where are the quiet gays?’
En ik denk aan mijn eigen coming-out en de wens om er bij te horen.
Mijn eerste roze zaterdag is een levenlang terug. Ik deed mee, ik was er maar voelde me op geen enkele manier één van hen. De excentrieke uitingen, de vrije knuffels en obscene gebaren, de choquerende gedragingen. Hoe saai was ik. Zelfs hier hoorde ik niet thuis. Ik heb het een keer of drie geprobeerd, zo’n dag om alles door een roze bril te zien maar ben ergens afgehaakt. Maar nooit, nooit heb ik gedacht dat het aan hen lag. Aan de schreeuwerige homo’s die hossend van verdriet door de straten trekken en op het plein gezamenlijk meezingen met steeds weer een andere homomoeder. Ik voelde schaamte over mezelf. Om er niet bij te kunnen horen. Ik was saai.
Monoloog in woede
Gadsby vertelt in haar show dat ze met comedy gaat stoppen, omdat ze haar pijn niet langer wil weglachen. En ze spreekt de zaal toe die stilvalt soms. Ze spreekt de witte mannen toe omdat ze wit zijn en macht hebben. Ze spreekt de grote mannen in de Kunst toe omdat ze zich vrouwen toe-eigenen als toys voor boys. Ze spreekt ‘my people’ toe om hun zogenaamde feedback op haar show.
Nog nooit heb ik iemand gezien die het aandurft om in een humoristisch bedoelde show een stilte te laten vallen waarbij je bijna de tranen hoort vallen. Waarbij je bijna de mannen, mensen daar hoort denken: ‘come on, light up’. Het simpelste antwoord als je weet dat iemand gelijk heeft maar je jezelf niet zo’n lul wilt voelen.
Ik ga opnieuw kijken om te leren.