Handenarbeid

Ik was gisteren in het inspirerende Eemhuis in Amersfoort voor de laatste dag van de opleiding docent creatief schrijven. Bij het weggaan gluurde ik door de ramen van het buurlokaal.

Ik ving een glimp op van handenarbeidtafels, van houten krukjes, van gebutste tafelbladen, van een aangeveegde vloer en ik werd echt overvallen door een groot gevoel van weerzin.

Knutselen

Nooit eerder had ik me zo heftig gerealiseerd hoe ik vroeger dit lokaal en de activiteit die doorgaans daar uitgevoerd moet worden, haatte. Hoe ik met fysieke tegenzin zo’n lokaal binnen wandelde om daar een onnozel werkstuk te maken waarbij nut en noodzaak voor mij volledig onduidelijk bleven. Hetzelfde effect had trouwens het lokaal op mij waarin vakken als breien, haken en borduren werden gegeven. Het liefst had ik de zurige non (heel vroeger) en de toch wel lieve juffrouw Bouwman met spelden mijn voodookunsten getoond zodat zij terstond flauw zouden vallen en de les voor onbepaalde tijd afgeblazen zou worden.

Zoveel woorden

Zoveel woorden gebruiken om tegenzin duidelijk te maken. Het overvalt me zelf ook. Maar de aanblik van een leeg handenarbeidlokaal is voor mij nog troostelozer dan een kerkhof bezoeken op een gure, donkergrijze dag. Zo. Dat is er uit. Catharsis geslaagd zou ik zeggen. Pas scholen later leerde ik andere lokalen kennen waarbij mijn hart sprongetjes maakten van opwinding. De toneelzaal bijvoorbeeld met de rode gordijnen. Een podium met lampen. Een microfoon. Of schrijflokalen met pennen en papier. Maar ook sportzalen maakten mij intens gelukkig.

Nee

En wat een luxe om tegenwoordig in welke les dan ook, ‘nee’ te kunnen zeggen. Nee, ik doe even niet mee. Zonder straf of andere consequenties. Hoewel, eerlijk gezegd, ik gisteren ook ‘nee’ had willen zeggen maar het toch maar niet gedaan heb. Daarover morgen meer. Maar wat een vreugde om te beseffen dat ik nooit meer een handenarbeidlokaal hoef te betreden, vieze handen hoef te krijgen.

Ik ben niet in de wieg gelegd voor fröbelen.
Zo zie ik er ook niet uit. En dat hadden ze vroeger ook echt wel kunnen zien.