Grote mannen die voetballen

Ik woon tegenover een voetbalveld, het voetbalveld van FC Houtwijk, ja wel. Ik vind het leuk om vanuit het raam jongetjes en meisjes te zien rennen en spelen met de bal. Zo zie ik ook de functie van zo’n club na schooltijd want menig kind wringt zich onder de ijzeren hekken door om een balletje te trappen. Dat wordt ook oogluikend toegestaan.
Ik weet dat ik met wat ik nu ga schrijven geen vrienden maak maar ach, dat moet dan maar. Want weet je wat echt een koddig gezicht is? Grote mannen die voetballen. Ik bedoel hier niet de professionals natuurlijk, dat zijn mannen die het kunnen. Maar mannen die niet kunnen voetballen, die daarom in een soort vergaarbak terecht komen met andere mannen met buiken en snorren en te weinig adem? Waar op techniek niet eens getraind wordt… Het is niet verantwoord, esthetisch dan. Het is een belachelijk gezicht. Stel dat deze mannen in de straat tikkertje gaan spelen, dan zou menigeen roepen: ‘doe maar niet’. Het droevige is dat ook geen hond meer komt kijken naar zo’n wedstrijd. Stond vroeger, als hij als jongetje van negen tegen een bal trapte, zijn vader of moeder nog enthousiast langs de lijn, die hebben het allang opgegeven. Want hij voetbalt nog steeds als een jongetje van negen alleen nu in een lijf van vierendertig jaar of ouder. De enige die nu nog langs het veld staat is een eventuele nieuwe liefde van een van de mannen omdat ze denkt dat het moet. ’s Avonds in bed zal ze tegen hem aankruipen en hem roemen om die bijna gelukte voorzet of die kopbal die werd gemist. Maar als die liefde overgaat in een blijvende sleur, staat ook zij er niet meer. Zal ze niet eens meer vragen: Gewonnen?’
Dus ik stel voor: een grote tent er om heen of de lichten uit.