Ik zag deze week Hollands got talent. Ik ben fan van al die vreselijke talentprogramma’s omdat ik geniet van talent. Deze keer waren er twee groepen met een bijzonder verhaal.
Er was een vrouwenkoor met een mannelijke dirigent. Een stille, afstandelijke man. Later bleek in het publiek nog een groter deel van het koor te zitten zodat het een bijzonder optreden werd. In het gesprek met de man vertelt hij dat kort geleden zijn vrouw is overleden aan kanker. Het koor zingt ook alleen maar ter ondersteuning van al die mensen die lijden aan kanker. Na afloop huilen er vrouwen en mannen en je ziet de warmte die hen bindt.
Dansen
Dan komt er een breakdancegroep. De leider en zijn vier pupillen, drie jongens en een meisje. Ze zijn echt goed. De leider vertelt over zijn verbondenheid met de jongeren. Hoe hij hen bij alles steunt. De jongeren vertellen over de band die ze onderling hebben en hoe de groep hen in leven houdt.
Ik word altijd zo blij van dit soort verhalen. Groepen zijn ook een essentieel onderdeel van mijn leven. Ergens bij horen maar vooral je ergens bij horen voelen, is een groot cadeau. Ook je familie is zo’n groep, je collega’s, je sportclub. Elke groep waarin je iets deelt met elkaar waardoor de verschillen wegvallen is een anker in je leven.
Leren van de verschillen
Wat het mij heeft geleerd en gegeven is vooral te leren houden van de verschillen maar dat daaronder iets verborgen ligt wat sterker en groter is. De overeenkomsten. De behoefte om gezien te worden en geliefd te zijn. In mijn geval was de grootste les dat ik ook mag geven. Dat wat ik geef de moeite waard is. En zo werd ik een ‘groupie’.