Deze week loop ik op tegen een aantal zaken en ontmoetingen waarbij ik de ‘klik’ mis. Voor mijn werk is die ‘klik’ niet doorslaggevend van aard, je hoeft niet bij iedereen op schoot te zitten om toch door één bocht te kunnen maar jammer vind ik het wel. Zo kan ik af en toe bij een meeting zitten om me daarna te realiseren dat niet één woord is binnen gekomen. Ik snap niet waar het over gaat. De intellectuele klik is er niet en dat is vooral mij aan te rekenen. Lastig om er dan een leuk stukkie over te maken, want dat is vooral mijn werk: stukkies schrijven.
Nog lastiger is het als je niet doorhebt dat je het niet begrijpt! Dat komt ook voor.
Communicatie is een vak maar afstemmen op de ander ook. Die twee gaan niet altijd samen. Kan je dat leren? Om die verschillende golflengten in kleur, in lengte en hoogte, dichter bij elkaar te brengen? Dat vraagt iets van onze invoelende capaciteiten.
Nog een voorbeeld: je spreekt iemand door de telefoon en je praat allebei door elkaar heen. Juist als jij denkt die verwarring te stoppen, pauzeert de ander ook en blijft het aan twee kanten stil. Waarna je allebei weer op hetzelfde moment, begint te praten.
Communiceren. Ik vind het geen vak. Ik vind het een kunst.
Golflengte
vorige blog