Gisteravond kwamen H. en A. bij ons eten. Niets bijzonders zou je denken maar dat is het wel. H. en A. waren hele goede vrienden van mijn ouders vroeger. Vrienden waar wij, de kinderen, gek op waren. Vrienden waar helaas de band mee werd verbroken zodat wij hen nooit meer zagen. Mijn ouders zijn inmiddels overleden maar H. en A. zijn springlevend. Bij een bijzonder toeval zijn we weer in contact gekomen.
Tijdens ons etentje zegt A: ‘Stel je voor dat je ouders nu eens om een hoekje zouden kijken.’
Het zet de wereld even stil. Ik denk dat ze van hun wolkje af zouden vallen van verbazing. Maar ook blij en tevreden. En terwijl H. en A. zo in het hier en nu zijn, fit, vol van leven en energie is het beeld dat ik van mijn ouders heb er één van ouderdom, ziekte en moe zijn. Toch zijn mijn ouders ook ooit zo geweest. Ik zie in mijn hoofd de oude plaatjes van lachende mensen. Dus als alles anders was gelopen hadden ze wellicht ook zo aan tafel kunnen zitten.
Het is niet zo. Zij zitten niet aan tafel. Dus wat een rijkdom om deze lieve mensen wel mee te mogen maken.
1 reactie
Wat vonden wij het gezellig bij jou en je lieve Vriendin.
Het verleden kan niet teruggedraaid. Ook kan in een paar ontmoetingen niet wederzijdse belevenissen van +/- 35 jaar gedeeld worden. We hopen dus nog dikwijls in jullie gezelschap te kunnen zijn.