Gisteren kwam een ‘oude’ vriendin langs. Een lieverd. Een vrouw die van haar leven niet zo veel meer verlangt dan dat er voor iedereen plaats en ruimte is. Een vrouw die geen eisen stelt en weinig meer nodig heeft dan oprechtheid en hoop. Als ik mezelf daarnaast zie dan schaam ik me een beetje. Ik, die alles heb en nog altijd neig naar ontevredenheid. Niet omdat ik meer wil hebben maar omdat ik nog steeds de kern van mijn of het bestaan niet gevonden heb.
Door deze vriendin vind ik altijd vanzelf weer mijn plek op deze aarde terug. Met twee voeten op de grond en vooral voelen hoe dankbaar ik mag, nee, moet zijn, met wat er in mijn leven gebeurt.
Deze vriendin heeft geen facebook, kijkt geen televisie, luistert niet naar de radio. Ze leest wel elke dag de krant en stuurt soms het mooie nieuws door naar haar dochter. Twee vrouwen die zo ‘open’ staan dat slecht nieuws te hard zou binnenkomen.
We praten over de invloed van televisie. Zij ziet de beelden niet, ik wel. Maar het maakt eigenlijk geen verschil. Ook beelden kun je blokken en niet binnen laten komen. En dat doe niet alleen ik, dat doen we met z’n allen. Omdat het niet te bevatten is. Maar door dat ‘blokken’ van negativiteit, blokken we ook de mooie dingen. Dat heb ik toch maar weer mooi geleerd gisteren. Gelukkig zijn er nog genoeg mensen op deze wereld om me af en toe te herinneren aan de zon en aan wat warmte met mij en met jou kan doen.