Go with no flow

Een vriendin appt mij. Een week geen blog? Gaat alles goed? Natuurlijk wist ik het zelf ook wel. Mijn flow is toch wel vier keer per week mijn blog schrijven, minstens. Maar die flow, het is er even niet. Misschien is ‘go with the flow’ ook wel meebewegen als het er even niet is.

Een sjachrijnige pijn heeft mij in de greep. En het is niets levensbedreigend maar wel levenslustbedreigend. En dan is er nog werk, klanten, leuk werk hoor, maar soms net iets te veel om nog van een flow te kunnen spreken.

Schrijven voor mijn werk is dikwijls ook een flow. Een kwestie van concentreren en gaan met die flauwe banaan. Maar nu? Ik staar naar een verzameling teksten waar ik iets mee moet en waar ik niets mee kan. Het loopt niet in mijn hoofd, ik kan er geen soep van maken.

Ik beloof teveel en kan het bijna niet nakomen. Bijna, heh, dat is het hem nou net. Want elke klant heeft alle reden om nu mijn volste aandacht te hebben maar als ik eerlijk ben tegenover mezelf: ik kan niet elke klant voorrang verlenen.
In de auto, onderweg naar mijn zus waar we op afstand van elkaar gaan houden, bekijk ik mijn omzet tot nu toe dit jaar. Is dit van een jaar? Niet van een paar maanden? Ergens gaat er iets fout want oh, oh, oh, wat heb ik het druk, wat werk ik hard 🙂 Maar hoe dan, met deze omzet?

Voor het eerst valt het kwartje in mijn werkzame leven als ondernemer. Ik moet iets veranderen. En ‘ze’, zij die er verstand van hebben, zeggen het ook. Je moet iets veranderen. Je kan niet voor niets blijven werken, of het zomaar even doen omdat je iemand aardig vindt.

Foto

Tot overmaat van ramp vraagt C. mij om een foto van mijzelf. Voor een presentatie die ik ga houden. Zo’n presentatie waarvan ik precies weet waarover het zal gaan maar, nu de tijd nadert, ik weet dat ik het niet ga redden om mijn plannetje tot uitvoer te brengen. En nog op de foto ook. Ik ben niet van foto’s, niet van films waarin ik zelf figureer maar een beetje ondernemer laat zich zelf zien. Vriendin, hond, camera en ik gaan naar het park. Het zonnetjes schijnt en in de herfst geeft dat prachtige beelden.

Ami gaat meestal zo halverwege het park haar eigen gang. Op goed geluk komen we elkaar weer ergens tegen. Wij gaan onderhand op zoek naar een bankje waar we een idyllisch tafereel proberen na te bootsen, zo iets van: ‘schrijven in de zon’, of ‘schrijven kan je overal’. En dat is een leugen want ik schrijf niet overal maar de eerlijkheid geeft geen mooie plaatjes. Ik achter mijn bureau…

Om de hoek komt Ami aangerend. Haar hele snuit staat op ‘waar blijven jullie nou’ en door haar snuit ontspan ik. Ami is als enige levende wezen in staat mij te ontlasten van gedachten die niets opleveren. Ami maakt dat ik lach, zomaar, ik voel me ontspannen. En warempel, tussen de ongeveer honderd foto’s die Vriendin vol liefde schiet, zit er eentje bij waar ik zelf blij van word. Ami en ik samen in het gras. We kijken zelfs bijna hetzelfde. Iets wat dromerig onze blik omhoog gericht. Zij denkend aan ‘eten’, ik denkend aan ‘foto’.

Go with the flow. Ja, ik wil.