Net bij het wandelen langs de voetbalvelden prijs ik me gelukkig dat ik vrouw ben. Want zoals ik sta te gluren tussen de bomen door, om een glimp op te vangen van de voetballende mannen… dat zou je als man niet moeten doen. Je werd direct opgepakt verdacht van vermoedde oneerbare handelingen.
Ik hou van voetballen. Als ik getrouwd zou zijn dan zou mijn man voetballen. Ik zou langs de kant staan en aanmoedigen. De thee zou uit mijn pot komen, de opbeurende woorden uit mijn mond. Maar ik ben niet getrouwd en, ik schrijf het met tegenzin op, mijn man zou nu dan ook een ruime vijftiger zijn, met een iets bollend buikje, een man die in de verdediging staat omdat hij die sprintjes niet meer kan trekken.
Dat is een pijnlijke conclusie. Geen zonen, geen kleinzonen/dochters die voetballen. Dus laat mij gluren nu het nog kan. Hou me niet aan, ik heb niets kwaads in de zin. Ik hou gewoon zo vreselijk veel van voetballen en het gevoel dat het oproept ergens bij te horen.