Ik schreef een paar dagen geleden over ‘aardige meisjes‘. Ze waren niet zo aardig. In dat stuk heb ik het over lang, lang geleden, dat ik toen twee collega’s had…. enzovoort.
Het is altijd link om over mensen te schrijven die wellicht dit blog lezen. Of over een situatie die heel pijnlijk is en waar mensen zich in zullen herkennen. Meestal weet ik het aardig te vermijden. Maar in het geval van ‘de collega’s’ is me dat niet gelukt. A. komt gisteren naar me toe, lachend, met de vraag: ‘ging dat over mij’.
‘Ja, zeg ik. Jij met A. Jullie waren onuitstaanbaar toen.’
Zij vertelt dat haar collega bij het lezen van het stuk onmiddellijk riep: ‘dat moet over jullie gaan, want zo waren jullie ook.’
Nu is één van de twee meiden al lang vertrokken en met die andere is het helemaal goed gekomen. Zij is mijn leidinggevende (en een tof mens) geworden. Dat had ik in het stukje over die meisjes ook willen schrijven maar ik vond dat wat slijmerig.
Maar eerlijk is eerlijk. Het verhaal speelde zich 20 jaar geleden af. 20!!!
Tijd om zaken eens anders te bezien. Hierbij dus.
2 reacties
Hangjongens kunnen ook aardig zijn.
Pas fietste ik op een fietspad bij Schipluiden, een stuk of tien jongeren op het fietspad. Ik kon er niet door. “Mag ik er even langs”, vroeg ik. Ze keken zo van, wat moet je? Toen hoorde ik er een in de groep zeggen: “laat hem er maar door, het is een ouwe.” Aardig hè?
Dat onuitstaanbare gedrag hebben ze overgenomen van jongens.
Loop je langs een groep hangjongens, dan klinken er steevast opmerkingen als: “Wat een lelijk wijf”.
Of: “Met een zak over d’r kop wil ik het wel effe doen””
“Nee man, zie je die hangtieten?”
“Dan doe je toch je ogen dicht, er zit wel een gat in”,
enzovoort.
Daar wordt een mens m/v niet blij van,
maar het hoort kennelijk bij de jeugd.