Ik weet dat ik vroeger, lang, lang geleden, soms met mijn vader mee mocht naar ADO. We liepen naar het Zuiderpark. Dat was heel speciaal. Het kon toen ook nog. Een vader of moeder kon rustig een kind meenemen in de wetenschap dat het veilig was.
Van oorsprong was voetbal ook bedoeld als een leuk vermaak tussen mens en bal. Gewoon een beetje trappen tegen de bal. Om alles toch een beetje onder controle te krijgen, bedacht men regels. Zo wist je als voetballer wat wel en wat niet mocht. Regels voor supporters waren er niet maar dat was ook niet nodig. Het was maar een spelletje. Het spelletje is inmiddels al lang geen spelletje meer. Er wordt heel veel geld betaald als je goed tegen een bal kan trappen. Er wordt gesjoemeld met uitslagen, gegokt op uitslagen, er hangen levens van af.
Voor de ogen van een miljoenenpubliek werd gisteren een pop, een donkere pop met op het shirt de naam van Kenneth Vermeer, keeper van Feyenoord, door een idiote Ajax-gek, verhangen. Humor. Had die maar niet die ongelooflijke overgang moeten maken van Ajax naar Feyenoord.
Een week eerder werd een speler van Feyenoord bij zijn huis even duidelijk gemaakt dat het afgelopen moest zijn met verliezen. Vrouw en kind bedreigt. Voetbal is geen spelletje meer maar oorlog. Een cliché dat werkelijkheid is geworden. De woede van supporters heeft niets meer met voetbal te maken. Zo vereenzelvigd met de club zijn ze dat ze de moeite niet meer nemen om zelf een toekomst op te bouwen. Een uitlaatklep voor agressieve klootzakken. Gezellig naar een wedstrijd kijken doen we nu thuis. Veilig achter ramen en muren. En laat dat ‘gezellig’ maar weg. Op het veld is het niet veel beter dan daarbuiten.
Voetballers die zo groot gemaakt worden door het belachelijke prijskaartje dat wij eraan hangen, lopen naast hun schoenen in plaats van er in. Schoppen net zo makkelijk iemands onderbeen in stukken en kijken dan nog met een blik alsof hen iets wordt aangedaan. Arrogante blikken van jongens die aardig tegen een bal kunnen schoppen maar niet weten wie ze zijn zonder bal. De voetbalwereld is een wereld van watjes geworden. Gepijnigde ego’s die niet meer juichen als ze eindelijk weer scoren maar met een opgeheven vinger naar het publiek wijzen.
Competitie was ooit bedoeld om krachten te meten. Niet je zwaktes.