M. en R. komen een dagje over. Wat gaan we eten? Vriendin stelt voor om te gourmetten. Ik ken het eigenlijk alleen maar van Kerstmis maar met z’n vieren aan tafel… hoe gezellig kan dat zijn. Onze gasten vinden het ook prima. Later denk ik na en omdat we ’s avonds nog weg willen is gourmetten misschien niet echt handig. Je zit al snel een paar uur aan tafel. Ik overleg met M. en R. of het ook iets anders kan zijn. Maar wat?
We zijn even niet in staat om iets anders te bedenken dus komt toch het gourmetstel weer als oplossing geprojecteerd in ons hoofd. We slaan vlees in, sausjes, salade, stokbrood, groente. Vriendin gaat ’s middags al aan de gang om alles te snijden en klaar te zetten. Zodat we direct als ik uit mijn werk kom, aan tafel kunnen schuiven. Vriendin belt. Ik hoor haar grommen. Ze vertelt over al het ‘slopende’ werk dat ze heeft gedaan en ik vermoed dat er ergens een ‘clou’ gaat komen die we wereld zal doen schudden op haar grondvesten. Vriendin: ‘Ik loop net naar boven om het gourmetstel te pakken, het staat er niet’. Ik geef aan waar het eventueel zou kunnen liggen maar Vriendin is overal geweest. Wel drie keer. Zitten we met een tafel vol gourmet, is het stel er niet.
Hebben we wel een gourmetstel? We weten het niet meer. Vage herinneringen aan een gourmetstel dat het niet deed maar we hebben toen toch een ander gekocht? En gebruikt? Wanneer hebben we voor het laatst… Tegenwoordig bestellen we de hele riedel dus een eigen gourmetstel hadden we nooit nodig.
Voor dat ik naar huis ga loop ik daarom de eerstvolgende Blokker binnen en kom een half uur later thuis, waar iedereen al zit te wachten, met het nieuwe product. Waarom is dit iets wat ons weer alleen kan overkomen. De een vergeet een paprika, een ander de uitjes. Wij pakken het altijd groots aan. Alsof je naar een auto wasserette gaat zonder auto. Zoiets.