Gezeik

Een week of twee geleden werd onze groene afvalbak gejat. Vervelend. Ook omdat we daar een mooie shiba-sticker op hadden geplakt om aan te geven ‘ours’. Het zag er uit zoals op deze foto, alleen groen dus.

Wie jat er een afvalbak? Ongein? Zelf geen bak meer? Nodig om oma te vervoeren? Een moordgeval te verdoezelen? Wie zal het zeggen. De gemeente Den Haag maakt het je makkelijk. Zonder kosten en online regel je gewoon een nieuwe. Dat duurt alleen weer een paar dagen.

Afgelopen woensdagavond dropt Vriendin dus onze vuilniszak, keurig bijeengebonden met een geel lintje, bij de afvalbakken van omwonenden. Een mijnheer die zij niet kent, rijdt net zijn bak erbij en kijkt haar opvallend minzaam aan. Je kan een hoop zeggen van Vriendin maar voordat zij jou van repliek gaat dienen moet je het bont maken. Die blik deed haar steigeren.
‘Is er iets mijnheer, u kijkt mij zo typisch aan’?
‘Ja, eigenlijk wel, ik vraag me dus af waarom u deze vuilniszak niet in uw groene containerbak deponeert, net zoals wij allemaal?’
Vriendin bijt op haar lip.
‘Onze bak is gepikt en we wachten op een nieuwe. Maar als u er zo’n moeite mee heeft, misschien mag onze zak dan in uw bak?’
Zwijgend opent de man zijn groene afvalbak waarop Vriendin met een sierlijke zwaai de zak in zijn bak werpt.
Hoe jammer dat op dat moment de zak niet openscheurt en er een smeurie van stinkende kots over zijn keurige colbertje golft. Wat een statement was dat geweest.
Ik hoop die mijnheer ook een keer te treffen als wij met onze, inmiddels geleverde groene afvalbak, op het inzamelpunt arriveren. En dat in onze groene afvalbak geen sticker zit maar dat we onze echt shiba verstoppen in de groene bak. Dat we dan het deksel openen en zeggen: ‘Bijt’.