Ik moet nog bloggen. Leuke stukjes of minder leuke stukjes tikken maar een blog moet er komen. Dacht ik vandaag, en gisteren en vorige week. Maar er is gewoon even niets.
Waarom is er even niets terwijl er zoveel is? Waarom schreeuwt er van binnen alleen maar een leegte die niets te vertellen heeft? Winterslaap?
Het helpt soms om dan maar gewoon door foto’s te scrollen. Zag ik een kudde schapen in een wei, in de winter, lekker samen. En ik dacht, daar zou ik tussen willen staan. Niet voorop, niet achteraan, maar er tussen, lekker warm, kont aan kont, wolletje tegen wolletje.
Niemand, niemand
En toen zag ik dit bankje. Zo maar in het niets. Je kan er je eigen achtergrond bij verzinnen en dat sprak me aan. Zo’n bankje wil ik, in het groen met een heel klein zonnetje en een straaltje licht precies op mijn gezicht. En dan niemand, niemand die langs komt, die ik moet groeten, waarvoor ik op moet staan. Gewoon zitten en niets.
Niets is ook een kunst
Voor ‘niets’ moet je nog aardig wat doen. Je hoofd leegmaken, je zorgen opzij schuiven, je moeten veranderen in mogen, het hier en nu ervaren, het straks niet laten bestaan.
Dan is niets opeens heel veel en waar haal ik de tijd vandaan om ‘niets’ te doen?
Misschien moet ik gewoon een ouderwetse kerstfilm bekijken. Zo eentje met liefde, of met een hond. Of huilen bij All you need is love, desnoods een herhaling van The sound of music.
Muziek. Muziek wil ook wel eens helpen.